Ks. prof. Tadeusz Guz w ramach rekolekcji dla wspólnoty Sychar bardzo jasno przedstawił sprawy dotyczące ducha ludzkiego i władz duchowych, w tym pamięci duchowej, podkreślając, że w niej właśnie mieści się tożsamość człowieka.

Trzy władze duchowe to: rozum duchowy, pamięć duchowa i wolna wola duchowa. Pamięć ma za zadanie przechowywać prawdy zrozumiane przez człowieka za pomocą rozumu. Jeśli człowiek prowadzi pracę duchową, dochodzi w każdej sprawie do zrozumienia jakiejś prawdy i tak wzrasta jego tożsamość o kolejną prawdę.

Sięgając do Pisma świętego Nowego Testamentu, czytamy, że wiara rodzi się ze słuchania. A tym, co się słyszy, jest słowo Chrystusa.

W tym krótkim fragmencie pośrednio zakłada się pracę duchową, gdyż w innych miejscach św. Paweł mówił o życiu według ducha. A więc nie wystarcza samo słuchanie głosu i zapamiętanie pamięcią zmysłową (!) słów i całej wypowiedzi. Koniecznie trzeba rozumem duchowym zrozumieć prawdę zawartą w tych słowach, prawdę opisaną tymi słowami.

Dlaczego to jest tak ważne? Dlaczego jest tak ważne zrozumienie prawdy? Rozum ma za cel prawdę i do wszystkiego odnosi się tak, by we wszystkim odnaleźć prawdę. Pan Bóg przyszedł człowiekowi z pomocą i w Piśmie świętym objawił wiele prawd. Przyjmujemy je za pomocą Boskiej Cnoty Wiary, wlanej do rozumu duchowego człowieka w chwili Chrztu świętego.

W innym fragmencie Pisma świętego jest powiedziane, że wiara jest poręką tych dóbr, których się nie widzi. Czyli innymi słowy poprzez wiarę żyjemy prawdami, których nie widzimy i do których nie dotarlibyśmy, gdyby nie zostały objawione.

Jak Wiara został wlana do rozumu, tak Nadzieja została wlana do pamięci duchowej. Ks. prof. Tadeusz Guz mówi, że jak władze duchowe są skierowane ku Bogu, to w człowieku bardziej jaśnieje prawda, że jest stworzony na obraz Boży. Pamięcią duchową mamy zatem pamiętać zawsze o Bogu. Cnota Nadziei jest pomocą Boga dla nas.

Nadzieja względem Wiary ma się tak, że Wiara ubogaca człowieka w prawdy, których się nie widzi, prawdy o Bogu, o zbawieniu itd., zaś Nadzieja ubogaca tegoż człowieka w pewność, że te obiecane prawdy odziedziczy, że Pan Bóg spełni swoje obietnice.

Stąd też św. Piotr w jednym ze swoich Listów przypomina, by zawsze być gotowym do tego, by przed każdym człowiekiem móc zaświadczyć o tej Nadziei na życie wieczne w Królestwie Niebieskim, jeśli żyć się będzie według Wiary, której naucza Kościół.

Trzeba dodać, że w chwili wejścia człowieka do nieba Wiara ustanie, gdyż zobaczy się te prawdy, w które się wierzyło na ziemi; Nadzieja się wypełni i skończy, gdyż odziedziczymy to, co Pan Bóg obiecał; pozostanie Miłość, bo Bóg jest Miłością. A Miłość jest także formą każdej cnoty, każda cnota została przez Miłość ukształtowana.

A gdzie rozpacz? Jak człowiek, zamiast pracować duchowo, zamiast współpracować z Bogiem, zamiast żyć w łasce uświęcającej, odwraca się od prawdy i dobra, odwraca się od samego Boga, to jaka jest tożsamość tego człowieka? Pamięć kojarzy mu się tylko z doznaniami, emocjami, uczuciami, przeżyciami, namiętnościami, złościami, fantazjami i wszelkimi spostrzeżeniami rzeczy materialnych, ale jest to jednak pamięć zmysłowa, a nie duchowa. Więc pustka duchowa (brak zrozumianych prawd!), brak tożsamości (!) - no chyba że na poziomie paralelnym do zwierząt, czyli także wielki brak (!) Nadziei, jest rozpaczą, depresją, czy jak by to nazwać. I żadne witaminki, czy ziółka, sesje itp. tutaj nie pomogą.

Lekarstwem jest zawsze: na poziomie rozumnej natury człowieka – praca duchowa; na poziomie nadprzyrodzonym – życie w łasce uświęcającej i wszystko, co się z tym wiąże.

	Trzy-Krainy
	22 stycznia 2024 14:07