Parę słów o winnicy

            LABOREM EXERCENS homo panem cotidianum sibi comparet oportet – Pracę wykonujący (ćwiczący) człowiek ma sobie przygotowywać chleb codzienny. Człowiek odchodzi do wieczności, ale na tym, co wytworzył, zostawił jakby swoją pieczęć…

            Jest na Ziemi Sandomierskiej wieś Chmielów, a w niej, w przydomowym ogrodzie, mała przydomowa winnica. Większość krzewów winnych należy do, jak ktoś określił, odmiany „przydomowej czarnej”, a drobne jagody dopełniają obrazu tego właśnie pnącza, że pochodzi z południowo-zachodniej Europy. Nie wiem, kiedy na terenie Polski zaczęto uprawiać winorośl, ale można się domyślić, że już we wczesnym średniowieczu winnice uprawiane były przy klasztorach, by dostarczać wina mszalnego.

            Ta zaś winnica wyróżnia się szczególnym położeniem. Nie leży bowiem na lessach, lecz na piasku, a właściwie na kilkumetrowych pokładach żwiru z niewielką zawartością gliny (być może), a wszystko dźwiga biały piaskowiec. Stąd korzenie starych krzewów docierają do warstwy bogatej w wodę i nawet letnie susze nie są groźne dla winnicy. Wystawa południowa, lekko południowo-wschodnia, jest na takim stanowisku chyba najlepsza.

            Trzeba dodać, że sam ogród, znacznie starszy od najstarszego pięćdziesięciopięcioletniego krzewu, ma swój mikroklimat. Tym bardziej, że właśnie tak od czterdziestu jeden lat był kształtowany, a różnorodne i obfite nasadzenia czynią każdy zakątek całkowicie innym, zaś cała roślinność odznacza się wielopiętrowością. Ogród od paru dziesiątek lat jest nazywany „ogrodem botanicznym”, a niektórzy goście, zwiedzając go, wracali, mówiąc z wypiekami na twarzy, że się zgubili. Taki to jest ogród, a w nim są także krzewy winne. Nie rosną one na otwartej przestrzeni w towarzystwie koszonej trawy jedynie, ale współkomponują ten ogród.

            Zdarzyło się jednak w 2024 roku, że wiosna rozpoczęła się na dobre już w marcu. Ósmego kwietnia kwitły już bzy i miały kwitnąć prawie że do końca maja. W kwietniu bowiem przyszły nagle mrozy i wiele roślin jakby się zatrzymało. Wiele jednak zdążyło przemarznąć. W tym niestety winorośl.

            Wydawało się, że jeśli nawet puści nowe pędy, to owoców w tym roku nie będzie dużo, a i nie wiadomo, czy zdążą dojrzeć. Wielkich nadziei nikt nie czynił, a i przycinać nikt nie miał czasu latem. Jednakże… nadzieja, ta właściwa, jest w Bogu. Stąd, gdy na przełomie września i października ktoś złakniony winogron, jakiekolwiek by być mogły, zanurzył rękę w gęstwie liściastych latorośli, napotkał wielką kiść. Uniósł gałąź: „Czarne!” Spróbował: „Dojrzałe! Słodkie!” Zaczął szukać i przeglądać, co na innych gałęziach. „Są! Same czarne i dojrzałe, i smaczne!”

            Wszyscy się dziwili, ale na zdziwieniu nie poprzestano. „Zbieramy! Robimy sok!” I zaczęło się. Trochę przy tym było gimnastyki i tańca z długą drabiną. I tak powoli jeden zrywał kiście, drugi odbierał do misek, a trzecia osoba gotowała sok. I tak kilka godzin jednego dnia i kilka godzin drugiego dnia. W pewnej chwili przyłączyły się nawet i szpaki, ale pojedyncze, które ludzi się nie bały, bo wielkie stada ucztowały na większych ogrodach: jak chmura osiadały i jak chmura zrywały się nagle do góry, by odpocząć i obserwować teren z drutów elektrycznych.

            Tak więc powstało dwadzieścia (!) litrów soku, praktycznie bez cukru, tak bowiem słodki był winogron. Muszę to powiedzieć i chcę: nigdy, ale to przenigdy, w życiu nie jadłem tak smacznych, słodkich i o doskonale pełnym, jaki sobie można i nie można wyobrazić, bukiecie, i tak równocześnie we wszystkich jagodach dojrzałych winogron. Coroczne przycinanie, raz więcej, raz mniej, raz częściej, raz rzadziej, miało, uważam, duży wpływ na takie owocowanie – owoców było więcej, dużo się zjadło, dużo rozdało innym – a także długa i ciepła wiosna, podobne lato i jesień. A przede wszystkim – łaska Boża.

            Odtąd żaden winogron nie może się równać z tym. Niech będzie to zachętą do troski o każdą winnicę. Taka praca jest obrazem pracy duchowej i współpracy z Panem Bogiem. Choćby nie wiem jak smaczne i słodkie były uprawiane winogrona, ważniejszy jest człowiek, którego w końcu Bóg zabiera do siebie, a jego doskonalenie się i uświęcanie się osoby ludzkiej dokonuje się przez pracę, której owoce pozna się w niebie.

             A kiedy skończyło się winobranie na pocz. października i trzeba było wracać do Warszawy, dzwoni pan Gabriel: „<Myśli…> przywieźli z drukarni!”

 

---

tagi: winorośl  chmielów  myśli z kazań brwinowskich  ludzka praca  uświęcanie się 

	Trzy-Krainy
	15 maja 2025 20:58

9     589    8 zaloguj sie by polubić