Znaleźliśmy się więc, na koniec "Przechadzki" nr 8, w wąwozie kamiennym "Biała Droga". Wchodzimy wgłąb przez swego rodzaju kamienną bramę i pniemy się w górę. Napotykamy z lewej strony jakby komnatę kamienną. Ma trzy ściany, czwarta otwarta od strony drogi. Podłoga tej komnaty wznosi się metr półtora nad drogą, ostro zjeżdżającą w dół. Strop stanowiły... Ależ, co to? Z dołu Białej Drogi dochodzą nas jakieś głosy, jakby żywa dyskusja. Za chwilę w oknie między skałami pojawiają się... tak, tak, to oni, o. Havranek i o. Smetana. Idą pod górę i machajając rękami, coś sobie tłumaczą.

- Laudetur Jezus Christus!

- In saecula saeculorum. Amen! - odpowiedzieli. Po czym, jakby nigdy nic wdrapali się do owej komnaty, siedli na krawędzi na plecakach, nogi spuścili nad drogą i przez chwilę pili wodę z butelek, które mieli w rękach.

- Smaczna woda. Ze Stoczku.

- Ale przecież lodowata!

- Już się zdążyła zagrzać, przez dwie godziny. Poszliśmy nad Stoczek. A potem ktoś wpadł na pomysł...

- To jak się tam nie spotkaliśmy!?

- ...bo ktoś wpadł na pomysł - przy słowie "ktoś" o. Havranek znacząco spojrzał na o. Smetanę, który w tej chwili zdawał się nie słuchać, ale z wielką uwagą obserwować gwiazdy, w samo południe, przez gęstą zieleń koron drzew -, żeby iść nie drogą, czyli ul. Gajową, ale tym lasem, co rośnie na prawo od drogi. Uff...

O. Havranek zeskoczył na drogę - Ile można siedzieć? - i mówił dalej.

- Pierwszy kwadrans był znośny. Szliśmy zboczem góry, zboczem o 45 stopniach nachylenia, jakąś ścieżką zwierzęcą. Dobrze, że są tam stare drzewa, na których można się było wesprzeć, i grube korzenie. Ale potem nagle znaleźliśmy się w jakimś dziwnym miejscu... Do dna lasu dochodziło bardzo mało światła, znikła wszelka roślinność. Goła ziemia.

- To po prostu tak zwana rynna - włączył się o. Smetana -, czyli jeszcze bardziej stroma, jakby to nazwać, parów, zagłębienie terenu, skalisty, wygładzony, gdzieniegdzie trochę twardej ziemi i wątłe drzewka, z całych sił korzeniami trzymające się ziemi i szczelin skał.

- Właśnie! - rzucił o. Havranek - Spojrzeliśmy w dół. Niedaleko jaśniała droga, może 30 metrów od nas. Ale postanowiliśmy nie rezygnować, lecz szukać dogodnego przejścia dalej, za tę rynnę. Po kilkuminutowej ciężkiej wspinaczce, dziwię się, że w ogóle mogliśmy się choć trochę wspiąć, nadarzyła się okazja, teren pozwalał, by przesuwać się w lewo, zgodnie z kierunkiem marszruty.

- Wreszcie, zmordowani, wyszliśmy na jakąś rozległą półkę. Siadłem na kamieniu, a o. Havranek mówi: - Spójrz w górę! - Zadarłem głowę. - Jeszcze wyżej! - mówi. Spojrzałem i aż mnie coś poderwało z miejsca. Zerwałem się na nogi i aż odskoczyłem parę metrów. Nad głową, na wysokości kilkunastu metrów, wisiał nad nami nawis skalny, no powiedzmy tysiąc ton. Znaleźliśmy się bowiem w porosłych lasem kamieniołomach...

- Jeszcze może 40-50 lat temu ktoś z nich korzystał, była droga i ani jednego drzewa. Pomyślcie sobie, z jaką odwagą pracowali ludzie, co tam, wysoko, na półce pod tym nawisem skalnym, wyłamywali kolejne bloki piaskowca. A niektórzy potem, co tędy przechodzili, wychodzili tam i prosili, by im robić zdjęcia.

- Proszę ojców, - ktoś z nas mógłby zapytać - a czy ta skała może kiedyś spaść na dół?

- Teoretycznie to tak, - odparł o. Havranek - ale może jednak swoje będzie robić różnego rodzaju erozja. Tak, jak na przykład z tą Białą Drogą. Patrzcie, gdzie siedzi o. Smetana, a gdzie jest poziom drogi.

-Albo - włączył się o. Smetana - wchodząc do Białej Drogi, kto z nas wszedłby na prawą ścianę tej, powiedzmy, skalnej bramy?

- Ale przecież tam nie da się wejść! A jeśli nawet, to grozi to upadkiem w przepaść. A jest tam przynajmniej 5-6 metrów wysokości.

- Jeszcze 50 lat temu ściana ta miała dwa metry grubości i prowadziła przez nią normalna ścieżka - dodał o. Havranek. - I przez ten czas ubyło 60 procent ściany. Jeszcze drugie pięćdziesiąt lat i Biała Droga po prostu będzie wisiała nad przepaścią. A potem i ona sama pewnie zacznie powoli znikać. Przez erozję wodną głównie, też od mrozu i wiatru.

- Ale wróćmy do tego kamieniołomu - rzekł o. Smetana. - Szliśmy dalej dobrze zachowaną drogą, a ściana kamieniołomu w ciągu stu metrów ciągle się obniżała. Ostatnia część wyglądała jak rząd pionowo ustawionych kanciastych kolumn. Białych kolumn, bo tu wszędzie biały, czasem lekko żółtawy piaskowiec. Tak wyglądały dwu i trzymetrowe bloki piaskowca wyraźnie od siebie odszczepione, czekające, aż ktoś je wyłamie i wyciągnie stamtąd. Kto wie, może to kiedyś nastąpi.

- Żeby już nie przedłużać - mówił o. Havranek, - to mogliśmy zejść drogą do ul. Gajowej. Lecz trzymaliśmy się tego, by jednak cały czas iść zboczem. Gdy zatem droga gwałtownie odbijała w lewo, nad kolejnym urwiskiem, my poszliśmy prosto. Potem jeszcze przeszliśmy przez las wiązowy, zasadzony może z 60 lat temu. Mieliśmy przeprawę z jednym głębokim wąwozem i ostatnią, jak się okazało wspinaczkę, ale tak, że jeden kamieniołom był wyżej, a drugi niżej, i trzeba było uważać. W końcu dotarliśmy do ciągu niskich 2-3 metrowych kamieniołomów na szczycie i idąc nimi, dotarliśmy do tych tutaj pozostałości dużego kamieniołomu obok Białej Drogi.

- Droga zajęła nam prawie dwie godziny, bo byliśmy bardzo ostrożni - nadmienił o. Smetana. - Grunt to zachować ostrożność. Zasada pierwsza chodzenia po tym terenie: nie schodź w dół, jeśli nie schodzisz drogą, bo kolejny krok w dół może trafić w próżnię, a potem... lepiej nie mówić.

- Co do tej białości piaskowca, to jest jedna skała inna. Ale do niej, Szanowni Wędrowcy, dotrzecie pewnie w kolejnej części przechadzki...

C.d.n..

 

 

---

tagi: chmielów  "biała droga"  kamieniołomy 

	Trzy-Krainy
	20 kwietnia 2023 22:58

3     222    2 zaloguj sie by polubić