Kilka drobnych fragmentów z "Kroniki Henryka", tłumaczenie moje z jęz. łotewskiego.

Indriķa hronika. Satura rādītājs

Indriķa hronika — Vikipēdija

Kronika Henryka Łotysza – Wikipedia, wolna encyklopedia

3. [1184] Wspomniany kapłan (Meinard) odważnie wziął się do miłej Bogu pracy, głosząc Liwom [Ewangelię] i wznosząc kościół we wsi Ikšķile.

5. [około lutego 1185] Kolejnej zimy Litwini spustoszyli ziemię Liwów (plemię fińskie żyjące wokół Rygi) i mnóstwo uprowadzili w niewolę. Chroniąc się przed ich niegodziwością, Meinard wraz z mieszkańcami Ikšķile skrył się w lasach. Po odstąpieniu Litwinów wspomniany Meinard wyrzucał Liwom głupotę, bo nie mieli żadnego umocnionego miejsca, i obiecał, że im zostanie zbudowany zamek, jeśli postanowią stać się Dziećmi Bożymi i takimi być. Ci zgodzili się, obiecali to i zatwierdzili przysięgą, że przyjmą chrzest.

6. [latem] Tak więc latem zostali sprowadzeni z Gotlandii murarze. Po tym Liwowie jeszcze raz potwierdzili swoje gorące pragnienie przyjęcia wiary. Przed rozpoczęciem wznoszenia zamku w Ikšķile część ludu została ochrzczona, a wszyscy pozostali obiecali – oczywiście, kłamliwie -, że się ochrzczą po zakończeniu budowy zamku. I tak ponad fundamenty wzniosły się mury. Piąta część zamku została wzniesiona ze środków misjonarza i stąd stał się zamek jego własnością; ziemię kościelną nabył już wcześniej. Kiedy zamek został wybudowany, ochrzczeni znów odpadli, a jeszcze nie odrodzeni odmówili przyjęcia chrztu. Jednak Meinard nie odstąpił od swojej intencji. Jednak Zemgalowie, pogańscy sąsiedzi, usłyszawszy o kamiennej budowli i nie wiedząc, że kamienie umocnione są zaprawą, przybyli na długich łodziach i w swojej prostocie myśleli wciągnąć zamek do Dźwiny (Daugava), lecz ranni i ze stratami, odstąpili.

9. Gdy zakończono budowę drugiego zamku (w pobliżu), złość, zapomniawszy o przysiędze, złamała obietnicę, i już nie było ani jednego, co przyjąłby wiarę. Nie ma się co dziwić, że serce głosiciela [Ewangelii] zostało złamane, szczególnie wtedy, gdy Liwowie, stopniowo rozkradłszy jego rzeczy i pobiwszy jego parafian, postanowili jego samego wygonić ze swojej ziemi; wymyślili, że uwolnią się od przyjętego chrztu, umywszy się w Dźwinie i wysyłając chrzest z powrotem do Niemiec.

11. Kiedy wspomniany biskup [Meinard] zobaczył, jak ciasnogłowi są Liwowie i że jego starania okazały się daremne, zgromadził duchownych i braci i, chcąc powrócić do domu, udał się ku statkom kupców, co już przygotowywali się na Wielkanoc [2 kwietnia 1195 lub 1196 r.] płynąć na Gotlandię. Dlatego podstępnym Liwom zrodziły się podejrzenia, że po nim przyjdzie wojsko chrześcijańskie, i starali się podstępnie, łzami i na wiele innych sposobów biskupa obłudnie wezwać z powrotem, mówiąc – jak raz lud powiedział do świętego Marcina, ale nie w takim samym zamiarze: „Dlaczego nas porzucasz, ojcze, i w czyich rękach nas, porzuconych, zostawiasz? Bo pasterz, odchodząc, swoje owce pozostawia paszczom strasznych wilków”. I Liwowie jeszcze raz obiecali przyjąć wiarę. Uczciwy mąż uwierzył każdemu słowu i, posłuchawszy rady kupców oraz ufając w pojawienia się wojska, powrócił razem z Liwami, gdyż niektórzy Niemcy i jacyś Duńczycy i Norwegowie, jak i przedstawiciele innych narodów obiecali, że w razie potrzeby, przywiodą wojsko. Po odjeździe kupców Salowie (pogańscy sąsiedzi) pozdrowili powracającego biskupa Judaszowym pozdrowieniem i w jego duchu, mówiąc: „Bądź pozdrowiony, rabbi!”, i pytali, ile na Gotlandii kosztuje sól [i inne rzeczy]. Zgorzknienie serca nie wstrzymywało już łez, udał się więc na drugą stronę rzeki do Ikšķile i schronił się w swoim domu. Ustanowił dzień, w którym lud powinien przybyć, by [usłyszał] przypomnienie o obietnicy, ale ci to [zlekceważyli] i obietnicy nie wypełnili. Wtedy [biskup], postanowiwszy wraz ze swoimi, postanowił udać się do Estonii, by razem z kupcami, którzy tam spędzili zimę, płynąć dalej do Gotlandii. Liwowie  zaś postanowili go zabić w drodze, lecz Anno, mieszkaniec Turaidy [zamek na północ od Rygi], ostrzegł go i przekonał, by udał się w drogę powrotną. I tak, złamany na sercu, nie mogąc zostawić tej ziemi, powrócił do Ikšķile.

P.S. Salowie i Zemgalowie to jedne z plemion łotewskich, żyjące na południe od Dźwiny.

 

---

tagi: kronika henryka łotysza  św. meinard 

	Trzy-Krainy
	5 lutego 2025 14:58

4     345    6 zaloguj sie by polubić