> Dusza konkretnego człowieka nie tylko, jak to się potocznie mówi, jest w ciele i nim zarządza – a to
> oznacza, że jak najbardziej jest w tym świecie poddanym przemijaniu. Ale także jest w tym wyższym
> zbiorze, w zbiorze rzeczy niewidzialnych.

To DUSZA i pewnie inne byty duchowe objęte są dualizmem widzialno-niewidzialnym, czy materialno-niematerialnym. W fizyce jest dualizm korpuskularno-falowy. I fale można zobaczyć dużo ŁATWIEJ niż niektóre cząstki pozwalają się oglądać.

Teologia i fizyka teoretyczna mogą mieć sporo wspólnych narzędzi pojęciowych.  

A pamięta kolega taką, ja ją kojarzę z PRL-em, zasadę uczoną w szkole w czasach PRL-u.

Wyjątek potwierdza regułę

Ona w ujęciu fizyki teoretycznej czy matematyki numerycznej jest DO BANI! A za ks.Hellerem, który w którejś, ze swoich książek, napisał tak:

Istnienie wyjątków, nie przeczy statystycznym przewidywaniom teorii

Fizyka dziś uznaje za potwierdzalne "prawa", które spełniają opisowo statystykę opisaną w metodzie 6-sigma. Ponoć w branży fizycznej jest taki mem, że świat jest pełen teorii i zasad 2-3 sigma 

Płynnie przechodząc do matematyki, jest w niej ciekawy problem obliczalności problemów/zagadnień wyrażający się tym, że pawne zagadnienia mają wielomianowe rozwiązania (P) a inne niewielomianowe rozwiązania (NP). No i na ten model nakładają się pytania:
-) Czy P = NP ?
-) Czy P nie równa się NP ?
-) Czy P + NP = WSZYSTKO

Ładnie to opisuje rysunek.

Gdyby człowiek był składanką elementów, sumą elementów, to być może można by mówić o dualiźmie duch plus ciało. Ale człowiek jest znacznie większy, gdyż jest jednością cielesno-duchową, gdzie dusza duchowa oraz ciało są elementami natury człowieka.

Gdzieś czytałem, że od paru wieków trwa batalia ideologiczna przeciwko nauce. Ideolodzy chcą odrzucić zasadę  niesprzeczności, a przyjmować za naukowe tylko to, co jest sprzeczne w sobie, czyli to, co można obalić.

Nie chce oceniac dorobku ks. prof. Hellera ale za cos dostal Nagrode Templetona (mocno atakowana przez "wojownikow" ateizmu, wiecej w linku).

Do czasu żądania odpowiedzi na pytanie: 2+4 = ...

Tak, ciało i psychikę jakoś można mierzyć. Duch ludzki nie podlega naukom empirycznym.

My żyjemy w świecie, który Bóg stworzył na zewnątrz siebie. Poznajemy Boga na podstarie Jego dzieł - za pomocą naszych duchowych rozumów; oraz dzięki Bożemu Objawieniu.

Fajne. Wniosek: warto przypominać archiwalia.

I to ma być dowód ???

Mi chodzi o to:

"Jako kryterium demarkacyjne w swoim nowym podziale wiedzy Popper zaproponował stosowanie pojęcia falsyfikowalności. Miało ono w zamyśle filozofa odpowiadać obserwacji, że jakkolwiek żadne doświadczenie nie może wykazać prawdziwości teorii, to istnieją doświadczenia, które mogą wykazać jej fałszywość. Według Poppera wiedza naukowa to taka, która dopuszcza (czysto formalnie) falsyfikację, czyli jest niejako ze swojej konstrukcji gotowa do wskazania doświadczenia, które mogłoby teorię obalić. Ważne przy tym, że nie musi być to doświadczenie możliwe do realizacji efektywnie w aktualnej sytuacji technicznej czy organizacyjnej. Zdaniem Poppera dużo bardziej istotna jest sama chęć wskazania takiego zjawiska czy obserwacji. W swojej krytyce takich poglądów jak marksizm, poglądy psychologiczne Freuda czy astrologia, Popper osądza te poglądy jako nienaukowe nie dlatego, że jak zdaniem pozytywistów nie są one zgodne z doświadczeniem, albo używają abstrakcyjnych terminów i błędów logicznych. Popper ocenia je jako nienaukowe, gdyż jego zdaniem są niepodatne na falsyfikację, tzn. nie podają one doświadczeń, które można przeprowadzić, aby je obalić."

https://pl.wikipedia.org/wiki/Popperyzm#Pogl%C4%85dy_Poppera,_kryterium_demarkacyjne

A czy Byt, który jest i NieByt, którego nie ma są w tej samej przestrzeni bytów?  

Mnie na ten przykład zastanawia, dlaczego Jezus w swej drodze na krzyż nie stworzył subtelnej struktury bytów a jechał po całości relacyjnie w przestrzeni relacji ojciec - syn no i syn - wspólnota. 

> Gdy natomiast ktoś tej zasady nie stosuje, to może dojść do wniosków dość wątpliwych.

Zasady zawsze stosuje się do czegoś / kogoś bo na to zezwala aksjomatyka rządząca "światem"/dziedziną której zasady dotyczą. W świecie liczb rzeczywistych wiadomo, że 2 > -2 a jak przejdziemy do świata liczb zespolonych to -2,i i 2,i są nieporównywalne. 
A matematycznie liczby rzeczywiste są podzbiorem liczb zespolonych. I oczywiście można porównywać liczby zespolone ale nie w taki sposób jak porównujemy liczby rzeczywiste. 

> i trudno, żeby powiedzieć, że jedna jest prawdziwa a druga fałszywa.

W przypadku pewnych koncepcji fizycznych wprowadzilem dla siebie pojecie "zakresu stosowalnosci". Doszedlem do tego zastanawiajac sie czy mozna powiedziec, ze model atomu w ktorym elektrony kraza po orbitach kolowych jest falszywy.
Jak sie zastanowmy to nie jest zly np. dla protu. Tlumaczy linie widmowe.
Ale jest to model uproszczony.
Czy mozemy mowic "zly"? Nie, to jest model fizyczny, narzedzie, ktore pomoglo wyjasnic pewne obserwacje.
OK, przy atomach wieloelektronowych sie nie sprawdza. Czyli - ma ograniczony zakres stosowalnosci.

Od pół wieku Nagroda Templetona jest źródłem nieustających kontrowersji. Wśród jej laureatów są i święci, i uczeni. Zasłużeni mniej i bardziej. Noblista fizyk Frank Wilczek należy do tych ostatnich.

The Templeton Prize Lecture by Dr. Frank Wilczek - YouTube:

https://www.youtube.com/watch?v=Jrz_iP4qTMM

Widzę, że @trzy-Krainy do krainy Henry'ego jeszcze nie dotarły  ;-)

> Jak Mendelejew robił tablice to atom był przedstawiany w formie dyskretnej. Kuleczki elektrony na orbitach i jądro z kuleczkami neutronami i protonami.

Dmitrij nie dozyl czasow kiedy powstal planetarny model. Zreszta za jego czasow nie odkryto jeszcze jadra atomowego.
A neutron to Chadwik, rok 1932.

Poppera nie znam. Czy z tego cytatu wynika, że Popper nie uznawał prawdy? Przecież w naukach empirycznych teoria jest potwierdzana przez powtarzanie doświadczeń w takich samych warunkach. I wynik wychodzi podobny, bo nie może być inaczej.

" I jakie są losy fal? Toż emanuja w przestrzeń, która nie ma końca." - Czy w przestrzeni coś się znajduje? Czy można nazwać przestrzenią nicość, czyli że tam niczego nie ma? Czy podstawą przestrzeni nie są byty, które istnieją w sobie? Granica ich występowania ograniczałaby przestrzeń jako taką chyba?

Praktycznie wg stanu nauki nicość nie istnieje. Przez przestrzeń czy materię zawsze coś w sposób ciągly przenika/przelatuje. Nicość jest tylko w matematyce jako układy współrzędnych tj. przestrzenie n-wymiarowe. I popatrzmy na pojęcia: nieskończoność, wieczność, co byt ludzki emanuje/wytwarza poza kontrolà i wiedzą ludzkiego poznania, ... Pojęcie duszy nieśmiertelnej elegancko wpisuje się we współczesną fizykę. Co może być zapisem falowym? Wszystko, internet jest funkcją zapisów falowych, które gnają przez wszechświat beż opamietania ale duszy w tym nie ma. Wielokroć pojęcie Boga utożsamiane jest punktowo tj. dyskretnie. Jest, który jest. Nie oznacza markowania punktowego. Jeśli jest zawsze i wszędzie to markowanie punktowe jest wykluczone. Poza tym takie markowanie niesie wizje ograniczeń przestrzennych co też jest wykluczone. I tutaj zaczyna się dochodzenie do istnienia w 3 osobach jako przesłania do rozumu i do zdolności poznania ludzkiego. 

> Czy z tego cytatu wynika, że Popper nie uznawał prawdy?

Mowimy tutaj tylko o filozofii nauki.
Pojawia sie pytanie czym jest prawda w nauce?

> I wynik wychodzi podobny, bo nie może być inaczej.

Wlasnie on podszedl inaczej do zagadnienia niz pozytywisci, ktorzy opierali sie na weryfikowalnosci danej teorii. Uwazali, ze im wiecej doswiadczen potwierdza dana teorie to jest ona bardziej prawdopodobna.
On podszedl do zagadnienia inaczej.
Jemu chodzi o to, ze jak to jest w powyzszym cytacie: "wiedza naukowa to taka, która dopuszcza (czysto formalnie) falsyfikację" => jezeli cos nie jest podatne na falsyfikacje (moze to byc w danym momencie czysto teoretyczne doswiadczenie) to nie jest wiedza naukowa.
 

W temacie podejscia Poppera do pojecia prawdy.
Zamieszcze pewien cytat (zrodlo):

"Popper podkreśla niezależność prawdy od człowieka (podmiotu, wspólnoty naukowej itp.): „[...] żaden autorytet ludzki nie jest władny dekretować, co jest prawdą; prawdzie musimy się podporządkować, stoi ona ponad wszelkim ludzkim autorytetem” 6 . Teoria może być prawdziwa, nawet jeśli nikt nie jest co do niej przekonany, nikt jej nie akceptuje, nikt nie uznaje jej prawdziwości, teoria akceptowana może się okazać fałszywa 7. Tak więc, co do negatywnego stanowiska Popper i Frege są zgodni: prawda nie jest tym, co
uważane za prawdę: „[...] bycie prawdziwym jest czymś innym niż bycie uważanym za prawdziwe czy to przez jedną osobę, czy przez wiele, czy przez wszystkich, i w żadnym razie nie można go do tego sprowadzać. Nie
ma żadnej sprzeczności w tym, że coś, co wszyscy uważają za fałszywe, jest prawdziwe. Bycie prawdziwym jest niezależne od uznawania za prawdziwe przez kogokolwiek” 8 . Zarówno prawda, jak i prawdziwość myśli (podobnie z fałszem) są absolutne, są obiektywne, czyli niezależne od jakiegokolwiek podmiotu, od ich poznania. Prawda — ani w ujęciu Poppera, ani w ujęciu Fregego — nie może być utożsamiona z tym, co za prawdę uznano. Podobnie fałsz jest niezależny od jakiegokolwiek podmiotu, od jego poznania."

> no nie, bo niebytu poprostu nie ma.

A jak kolega nawigator odróżnia byty, których poprostu nie ma od bytów których nie potrafi wskazać (rzeczy nie nazwane nie istnieją). 

OK, cos tam wiem o temacie - zawodowo zajmowalem sie glownie dyfrakcja rengenowska :)
Wiec tego... :)

A co do Mendelejewa - strona:

"Mendeleev didn't know any of that. The electron was discovered in 1897, and he didn't like that idea. He didn't like many of these new ideas. When people discovered new things he couldn't put in the table, he got very frustrated. It bothered him."

https://phys.org/news/2019-02-qa-fascinating-backstory-periodic-table.html

Tu trzeba by połączyć to z nauką Arystotelesa o kategoriach, czyli że nie można oderwać czasu i miejsca od konkretnych bytów substancjalnych, czyli istniejących w sobie. Miejsce i czas to są przypadłości bytu substancjalnego, nie istnieją więc oddzielnie jako same. Gdyby było inaczej, to można by sobie odejmować lata, na przykład.

> Nawet moje istnienie, czyli że ja istnieję, nie zależy ode mnie.

To nie podlega dyskusji. Dyskusji zaś może podlegać to, czy filozofia opracowana przez Arystotelesa i zaadaptowana na potrzeby kościoła rzymskiego przez św.Tomasza z Akwinu jest kompletna? Uważam, że obaj mogli doznać objawienia Łaski Bożej, w podobny sposob jak doznali tego ewangeliści. Słowa, ktorymi jedni i drudzy to opisali były słowami ich czasow i wyobrażeniami tych czasow rownież.

> To, co będzie istniało, jest w zamyśle Bożym, ale jeszcze nie jest stworzone, nie jest "in actu",
> lecz "w możności".

A jak to BÓG objawia? No i czy objawia to natychmiast? Wszystkim czy wybranym? A może trzeba to rozeznać i jest to rozeznanie inne dla kolegi nawigatora a inne dla mnie? 

> Dla przykładu: nie istnieje nieczłowiek (nie w znaczeniu czegoś innego od człowieka, lecz
> w znaczeniu istnienia czegoś/kogoś całkowicie sprzecznego z człowiekiem).

To jest niezłe i w pewnym sensie związane z tym, że ja dostrzegam słabości, opisowe oczywiście, Arystotelesa i św.Tomasza. I moj przykład: Jak istnieje człowiek (spełnia i atrybutami i przypadłościami definicję człowieka), ktory nie chce być człowiekiem ... żyjemy w czasach, gdzie KAŻDY MOŻE BYĆ KIM CHCE. Według mnie to jest oczywiście formalizm ale jak usankcjonuje to prawo to cofamy się, że obrazowo tu ujmę do Starego Testamentu ... jak raz nie rozpoznano Mesjasza tak i kolejny raz będzie go można przeoczyć, patrząc na poprzednie doświadczenie. 

Może więc zadaniem kapłanow i teologow jest rozeznawanie nowych NADZBIORÓW dla pojęć i opisow Arystotelesa i św.Tomasza z Akwinu tak aby kolejne przeoczenie było utrudnione ...

"Jak istnieje człowiek (spełnia i atrybutami i przypadłościami definicję człowieka), ktory nie chce być człowiekiem ... żyjemy w czasach, gdzie KAŻDY MOŻE BYĆ KIM CHCE." - To nic nie zmienia w sytuacji ontologicznej, czyli bytowej człowieka. To jest poziom może nawet nie wolitywny, czyli woli ludzkiej, ale niższy - pragnień zmysłowych, wyobraźni, fantazji. Człowiek nie stworzył swojego bytu, więc nie ma do niego klucza, nie zna jego tajemnicy, nie jest Stwórcą. A jak taki człowiek czyni coś, co jest przeciwne naturze ludzkiej, to grzeszy, rani siebie i innych, nie zaś tworzy, stwarza, czy robi z siebie coś/kogoś innego.

"Nadzbiory" już Arystoteles nazwał. To są tzw. drugie substancje.

Dlaczego nie przyjął Boga jako przyczyny pierwszej i celu świata? Przecież im dalszą przyczynę czegoś się przyjmuje, tym lepiej jest zrozumieć daną rzecz, zrozumieć prawdę o niej. Św. Jan Paweł II pisze w jednej ze swoich encyklik o związku rozumu i wiary. Jeśli jakiś filozof poddaje wszystko, a więc i wiarę objawioną, swojemu rozumowi - ale odcinającemu się od Boga - to jest przyrównany do kogoś poruszającego się w obrębie rafy koralowej i do niej ograniczającego poznanie prawd wszelkich. Natomiast jeśli ktoś posłuszny wierze objawionej poddaje jej swój rozum, to wyrusza - swoim rozumem! - na ocean prawd, z których każda przybliża do Prawdy, czyli do Boga, w którym każda prawda ma źródło.