Kolekta: Boże, Ty ustanowiłeś Rodzicielkę Twojego Syna naszą Matką i Królową, spraw, abyśmy za Jej wstawiennictwem osiągnęli chwałę przygotowaną dla Twoich dzieci w Królestwie niebieskim.

Wspomnienie Maryi Królowej zostało wprowadzone do kalendarza liturgicznego przez papieża Piusa XII encykliką Ad caeli Reginam (Do Królowej niebios), wydaną 11 października 1954 r., w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi1. Czytamy w tej encyklice między innymi, że jedynym królem w pełnym i absolutnym znaczeniu tego słowa jest Jezus Chrystus. Natomiast do Maryi tytuł ten odnosi się w pewnej mierze i w sposób analogiczny, gdyż uczestniczy ona w królewskiej godności swojego Syna2.

Pierwsze czytanie zapowiada działanie Boga, który będzie okazywał swoją świętość wobec ludów: <Chcę uświęcić wielkie imię moje // i poznają ludy, że Ja jestem Pan, gdy okażę się Świętym względem was przed ich oczami (Ez). To działanie Boga w sposób szczególny będzie się uwidaczniać w narodzie wybranym, który zostanie przez Boga oczyszczony: <Pokropię was czystą wodą, abyście się stali czystymi, i oczyszczę was od wszelkiej zmazy i od wszystkich waszych bożków> (Ez). Prorok Ezechiel zapowiada zesłanie Ducha Świętego3, który sprawi wewnętrzne odnowienie ludzi: <Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali. // I będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem> (Ez).

Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii poprzez przypowieść i w sposób metaforyczny przedstawia prawdę o królestwie niebieskim. Zaczyna się ono już tutaj, na ziemi i polega na zjednoczeniu z Bogiem, który przez posługę proroków i apostołów zaprasza każdego człowieka. Wielu przedstawicieli narodu wybranego Starego Testamentu nie przyjęło jednak tego zaproszenia: <Posłał więc [król] swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść> (Mt), dlatego wielu z nich zginęło, a miasto ich zostało spalone. Wszakże w Bożych planach dobra nowina o zbawieniu skierowana jest do wszystkich ludzi: <Wtedy [król] rzekł swoim sługom: "Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie" (Mt). Rozumiemy zatem, że przypowieść ta dotyczy także czasu Kościoła, do którego wchodzą przede wszystkim poganie, by karmić się obfitością łask i darów Bożych i stają się uczniami Chrystusa4. Duchowe przyobleczenie się w Chrystusa, które dokonuje się we chrzcie świętym, symbolizuje biała szata. Tę duchową szatę należy zachować aż do wieczności, by w dniu sądu ostatecznego zostać przyjętym przez Boga do nieba. Brak tej szaty u jakiegoś człowieka, który wszedł do wieczności, a oznaczający wrogość wobec Boga, zamyka takiego człowieka na niebo na zawsze: Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych» (Mt).

W dążeniu do nieba, gdzie mamy uczestniczyć w królowaniu Chrystusa, niech wspiera nas swoimi modlitwami Najświętsza Maryja Panna Królowa.

1Strona internetowa brewiarz.pl.

2Pius XII, enc. Ad caeli Reginam: Jeśli w dziele zbawienia była Maryja z woli Bożej zjednoczona z Jezusem Chrystusem, samymże sprawcą zbawienia, i to w podobny bodaj sposób, jak Ewa z Adamem, sprawcą śmierci, tak, że można określić nasze odkupienie jako dokonane przez pewnego rodzaju "odwrotność" (per quandam recapitulationem), dzięki której rodzaj ludzki zbawia się przez Dziewicę, podobnie jak na śmierć zasłużył przez dziewicę; jeśli dalej można dowodzić, że ta przesławna Pani dlatego została wybrana na Matkę Chrystusowi, "by się mu stała towarzyszką w odkupieniu rodzaju ludzkiego", i jeśli wreszcie była Ona tą, która wolna od skazy dziedzicznej i osobistej, związana zawsze najściślej ze Synem swoim, złożyła Go na Golgocie Ojcu Przedwiecznemu, wraz z ofiarą praw i miłości matczynej, niby nowa Ewa, na całopalenie za wszystkie dzieci Adama zeszpecone niestety jego upadkiem", - to wolno stąd wnosić, bez wątpienia, że jak Chrystus, ten nowy Adam, musi być zwan królem, nie tylko jako Syn Boży, ale i jako nasz zbawca, tak drogą pewnej analogii Najświętsza Panna jest Królową nie tylko jako Matka Boska, ale i przez to, że jakby nowa Ewa zespolona jest z nowym Adamem. Albowiem, prawdę mówiąc, w pełnym, właściwym i absolutnym [znaczeniu] jeden jest Król, Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek; lecz i Maryja choć tylko w pewnej mierze i tylko analogicznie - jednakże jako Matka Chrystusa-Boga, jako wspólniczka w dziele Boskiego Odkupiciela, w Jego zapasach z wrogami, jak i w zwycięstwie nad nimi - uczestniczy również w królewskiej godności. Z tego bowiem zjednoczenia z Chrystusem Królem, taki osiąga blask i dostojeństwo, że przewyższa nim wielkość wszechrzeczy stworzonych; z tego zjednoczenia z Chrystusem wywodzi się Jej władza królewska, na mocy której może Ona szafować skarbami królestwa Boskiego Zbawcy; z tego wreszcie zjednoczenia z Chrystusem wypływa nieprzebrana skuteczność Jej matczynego pośrednictwa u Syna i Ojca.

 

3KKK 715: Teksty prorockie dotyczące wprost zesłania Ducha Świętego są wyroczniami, przez które Bóg mówi do serca swego ludu językiem obietnicy, z akcentami "miłości i wierności"; ich wypełnienie ogłosi Piotr w poranek Pięćdziesiątnicy. Według tych obietnic, w "czasach ostatecznych" Duch Pana odnowi serca ludzi, wypisując w nich nowe prawo; On zgromadzi i pojedna rozproszone i podzielone narody; przekształci pierwsze stworzenie i Bóg zamieszka w nim razem z ludźmi w pokoju.

4KKK 546: Jezus wzywa do wejścia do Królestwa, posługując się przypowieściami, które stanowią charakterystyczną cechę Jego nauczania. Przez nie zaprasza na ucztę Królestwa, ale wymaga także radykalnego wyboru: aby zyskać Królestwo, trzeba oddać wszystko; nie wystarczą słowa, potrzebne są czyny. przypowieści są dla człowieka jakby zwierciadłami: Czy przyjmuje on słowo jak ziemia skalista czy jak ziemia żyzna? Co czyni z otrzymanymi talentami? Jezus i obecność Królestwa na tym świecie w tajemniczy sposób stanowią centrum przypowieści. Trzeba wejść do Królestwa, to znaczy stać się uczniem Chrystusa, aby "poznać tajemnice Królestwa niebieskiego" (Mt 13, 11). Dla tych, którzy "są poza" (Mk 4, 11), wszystko pozostaje niejasne.

---

tagi: pius xii  królestwo niebieskie  nmp królowa  encyklika ad caeli reginam  maryja - nowa ewa 

	Trzy-Krainy
	22 sierpnia 2024 10:43

0     374    5 zaloguj sie by polubić