Świat jest przeciw Eucharystii.

            Kwiaty lip ruszyły. Brzęczenie zaczęło ogarniać kolejne drzewa. Długą aleję na cmentarz od wczoraj nawiedzają niewidoczni przybysze z daleka. Czasem jednak widoczni, ci więksi i nieporadniejsi. To trzmiele. Czasem pojawia się jakiś inny w złych zamiarach. Wtedy przechodzień jakby zamiera i nie wykonuje gwałtownych ruchów, bo z szerszeniem nie ma żartów. Lecz przede wszystkim nad głowami brzęczą pszczoły. Setkami i tysiącami. Na tle błękitnego nieba da się zauważyć tylko nieliczne, czarne punkciki, co przelatują z jednej kwietnej gałązki na drugą. Ile wśród nich naszych, klasztornych? Trudno powiedzieć, bo większość ponoć siedzi w ulach. Jaka tego przyczyna? Pewnie bardzo silny i porywisty wiatr. Powoduje on wielkie straty energii u robotnic. Siedzą więc w ulach, aż się uspokoi. Mamy nadzieję, że za chwilę będzie już spokojnie i to nie na krótko. I że od jutra zaczną odwiedzać lipy, jeszcze nie wszystkie, bo nie wszystkie kwitną. Kwitnienie się rozszerza, pewnie jest rzeczą indywidualną poszczególnych drzew. Niektóre drzewa są jeszcze całkiem zielone, to znaczy korony są zielone, podczas gdy inne tuż obok są bielusieńkie od białych puszystych kwiatków. No i ten zapach. Tutaj, proszę wybaczyć, nawet nie będę się silił na jakikolwiek opis. Jak sam widok – z daleka czy z bliska – lipy w kwieciu jest nie do przeniesienia w opis, no, chyba że ktoś jest malarzem, by farbą i pędzlem podjąć się tego dzieła na płótnie, tak tym bardziej zapach. Lipowy nektar. Później w ulach – miód. W domku brata pszczelarza – ktoś odsklepia ramki, by uwolnić, otworzyć komórki z miodem lipowym, ktoś odsklepione bierze i po kilka z sześć razy wiruje: początkowe wolno, potem szybko tak, by się ramki nie rozpadły. A w klasztorze kolejny ojciec nalewa miód lipowy do słoików. Taka pieśń, która ma się dziać w najbliższych tygodniach.

            Wczoraj wkleiłem notkę o Eucharystii. Dziś użyłem część myśli w kazaniu. Choć jest to nauka Kościoła z trzynastego wieku, tylko drobny fragmencik nauki o Eucharystii, aktualna jest i teraz, gdyż prawda raz określona na zawsze pozostaje prawdą. Prawda to istota rzeczy. Trzeba używać tych narzędzi, które do zrozumienia prawdy służą. Najważniejszym jest rozum duchowy. Jeśli ktoś notorycznie nie chce rozumieć prawdy o Eucharystii, to prawdopodobnie wynika to z nieprowadzenia pracy duchowej. A co się dzieje, gdy ktoś nie chce rozumieć prawdy? Fantazjuje wyobraźnią ile się tylko da. Choć wyobraźnia jako taka jest dobra i potrzebna, jednak rozumu nie zastąpi. Cóż powiedzieć o takich, którzy, jak im się nie wiedzie, to swoje ciało zaczynają uważać za ciało eucharystyczne. Bo „cierpią” jak Chrystus prawie. I podobnie kielich nieszczęść, goryczy. I mówi taki jeden z drugim, że razem to właśnie jest ich Eucharystia. Wszelkie błędy już głoszono o Eucharystii, nowe błędy powstają, a smutną konstatacją jest oderwanie tych ludzi od Kościoła. A przecież oni wiedzą jak Kościół zmieniać, by było tak, jak „w pierwotnym Kościele”. A wydawać się może, że nie ma nic prostszego od nawrócenia. Jeden z ojców podał piękny przykład na kazaniu: zapytano dziewczynkę w stroju Komunijnym, która wracała z procesji Bożego Ciała: „przyjęłaś Komunię? Tak – odpowiedziała – przyjęłam do serca Pana Jezusa Chrystusa”. Na tej prawdzie budujmy.

            Nie ma więc co dłubać w duchowej korze czy w duchowym uschłym chruście na ziemi. Trzeba wznieść ducha i kontemplować Boga w prawdach przez Niego objawionych, jak najczęściej w słodkiej prawdzie o Najświętszej Ofierze Pana naszego Jezusa Chrystusa. Najlepiej po Mszy świętej, na przykład jutro, podczas plewienia ogrodu warzywnego.

P.S. W sumie powinienem był dać inny tytuł: "Słodycz Eucharystii".

---

tagi: pszczoły  eucharystia  praca duchowa  kwiaty lipy  miód lipowy 

	Trzy-Krainy
	19 czerwca 2025 21:54

12     609    8 zaloguj sie by polubić