Rzeczy ostatnie wymagają większego wspomnienia.
Jutro Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Podrzucam więc kilka drobnych ziarenek w oparciu o naukę św. Tomasza z Akwinu, Summa theologiae, księga III, rozdz. 73.
Rzeczy ostatnie wymagają większego wspomnienia.
Sakramenty Kościoła są ustanowione do pomocy ludziom w życiu duchowym. A ponieważ sprawy duchowe biegną podobnie do cielesnych, można to odnieść do Sakramentów świętych. Jak człowiek przychodzi na świat przez narodzenie, tak i przybrane dziecko Boże rodzi się do życia duchowego, nadprzyrodzonego, poprzez Chrzest święty. Jak człowiek cieleśnie wzrasta, tak i w życiu duchowym – poprzez Sakrament Bierzmowania. Człowiek potrzebuje dla swojego ciała odpowiedniego pożywienia i podobnie pożywieniem dla podtrzymania życia duchowego jest Eucharystia.
Eucharystia jest Sakramentem jedności kościelnej i jest jednym Sakramentem. Do całości (integralności) tegoż Sakramentu zbiegają się: duchowy pokarm i duchowy napój, które od chwili konsekracji są Ciałem i Krwią Chrystusa. Materialnie zatem Sakramentu tego jest wiele, ale jest jeden formalnie i doskonałościowo.
Początkiem życia duchowego jest Chrzest święty, jest także pierwszym z Sakramentów. Eucharystia zaś jest jakby dopełnieniem życia duchowego, i celem wszystkich pozostałych Sakramentów. Przez uświęcające działanie wszystkich Sakramentów odbywa się przygotowanie do konsekrowania lub przyjmowania Eucharystii. Przyjęcie Chrztu jest konieczne do rozpoczęcia życia duchowego, przyjęcie zaś Eucharystii do jego dopełnienia. Przez Chrzest człowiek jest nakierowany na Eucharystię, dlatego chrzczone dziecko jest przez Kościół nakierowane na Eucharystię.
Sakrament ten ma trzy nazwy (znaczenia). Odnośnie przeszłości, jako pamiątka Męki Pańskiej, która była prawdziwą ofiarą, nosi nazwę Ofiary. Odnośnie teraźniejszości, czyli w aspekcie jedności kościelnej, gromadzi i jednoczy ludzi. Dlatego nazywa się Komunią. Trzecie znaczenie odnosi się do przyszłości, na ile ten Sakrament jest figurą radości oglądania Boga, co będzie w Ojczyźnie niebieskiej. Dlatego nazywa się wiatykiem, gdyż pomaga nam przebyć tę drogę do nieba. Według tego (nieba) zaś nazywa się Eucharystią, czyli dobrą łaską, ponieważ łaską Bożą jest życie wieczne, jak pisze św. Paweł w Liście do Rzymian (Rz 6); a także dlatego, że zawiera Chrystusa, który jest pełną łaską.
Sakrament ten jest ustanowiony przez Chrystusa na Ostatniej Wieczerzy, gdy rozmawiał z uczniami po raz ostatni. Zostawił siebie w sakramentalny sposób podobnie, jak gdy na czas wyjazdu króla wystawiano jego wizerunek, który czczono. Ponieważ bez wiary w Mękę Chrystusa nikt nie może być zbawiony, dlatego cały czas musi być u ludzi coś uobecniające Mękę Pańską. W Starym Testamencie były figury zapowiadające ten Sakrament (np. baranek paschalny), dlatego w Nowym Testamencie wypadało ustanowić ten zapowiadany Sakrament Eucharystii. Na koniec, rzeczy, które mówi się jako ostatnie, pozostawiając przyjaciół, nakazują większego wspomnienia o nich.
tagi: boże ciało eucharystia ostatnia wieczerza ciało i krew chrystusa najświętsza ofiara wiatyk komunia święta w. tomasz z akwinu
|
Trzy-Krainy |
| 18 czerwca 2025 21:51 |