No tak, a jak jeszcze mówca ciekawie mówi i dodatkowo jest przeciw starym zastałym układom, to nawet większość demokratyczna może go wybrać do bardziej sprawczych kręgów, choćby - mówiąc delikatnie - miało z tego wyniknąć samo zło. "No, ale fajnie mówi".

Warto pamiętać, że zgodnie ze słownikiem  "wrażliwy" ma dwa znaczenia 

1. «silnie coś odczuwający, nieobojętny na coś»

2. «mający małą odporność na coś»

Moim zdaniem nie są to definicje przeciwstawne ale uzupełniające. Jeśli ktoś określa siebie jako wrażliwego, to powinien zdawać sobie sprawę, że ma zmniejszoną odporność na różne zewnętrze ciśnienia. Przez to traci stabilność i może zboczyć z właściwej ścieżki. A to już przepis na katastrofę.

Bóg zapłać za przytoczone znaczenia wrażliwości. Ona też stanowi o złożoności człowieka, często lub czasem sprawia kłopoty, powoduje też, że np. człowiek obawia się czegoś na zapas, co ma swoje plusy. Człowiek, planując coś dobrego, musi uwzględniać swoją i innych wrażliwość. Swoimi władzami duchowymi (rozum, pamięć duchowa, wolna wola) ma jednak nad nią panować w sensie nie poddawania się jej, lecz twórczo wykorzystywać, gdy jakąś zrozumianą prawdę chce wprowadzić w czyn. Jest więc czymś, co można dobrze kształtować i dobrze wykorzystywać, gdy człowiek żyje według ducha. A można źle wykorzystywać i źle kształtować, gdy człowiek żyje według ciała, chociaż ona jest związana z tą niższą częścią ludzkiej natury. Dlatego też nigdy nie może być czymś decydującym dla człowieka.

Z wrażliwością to jest różnie. Na przykład można mieć nadwrażliwość na bardzo konkretny dźwięk. I po prostu łapać nerwa nie do końca rozumiejąc przyczynę. Są ludzie którzy rozstrajają się od pewnego typu oświetlenia na przykład w wielkich sklepach.

Tak nawrażliwość nie musi być skorelowana z ogólną wrażliwością słuchową lub wzrokową. Chyba każdy zmysł może być skalibrowany na indywidualny sposób. Im wcześniej się zauważy i zrozumie tym lepiej, ponieważ tego typu nadwrażliwości prowadzą do przeciążeń układu nerwowego i mogą być czynnikiem prowadzącym do objawów bardzo przypominających depresję, choć nie jest to depresja.

Oprócz wrażliwości zmysłowej oczywiście jest też wrażliwość społeczna. Tak ją tu nazwę, bo nie wiem jak można trafniej. Ten tryb wrażliwości właśnie powinien być świadomie kształtowany przez człowieka. Można być przesadnie wrażliwym na swoim punkcie. Dobrze wtedy robi ćwiczenie się w pokorze. Jak zawsze. 

Często ktoś jest wrażliwy cierpienie zwierząt, a jednocześnie ślepy na los ludzi. I całkiem niewidomy na cierpienie skatowanego i odrzucanego Boga. Tu zastrzegę, że dotyczy to także mnie. 

To chyba u Jana od Krzyża jest takie stwierdzenie, że kochając stworzenie stawiamy się niżej w hierarchii od tego stworzenia. Bo służymy. Dlatego jakby skutkiem ubocznym miłości do Boga jest życie pełnią człowieczeństwa.

Myślę że poznawanie wrażliwości jest potrzebne do dobrego życia. Tak zmysłowo jak społecznie. Ale tak jak Ksiądz był łaskaw zauważyć wrażliwość sama w sobie to nic szczególnego.

Czujniki i wskaźniki w samochodzie są ważne, ale pełnią rolę służebną. A rozregulowane są groźne.

Wrażliwość bywa skorelowana z trudnościami komunikacyjnymi. Na przykład niektórzy muzycy nie mają szans na karierę, bo trema dosłownie kasuje ich umiejętności. Do wyjątków należą ci, którzy łączą wrażliwość muzyczną i odporność na stres. Oni mają szansę. Liderowanie wymaga przede wszystkim zdolności komunikacyjnych, najbardziej w stresie

"Nawet jeśli dana osoba jest bardzo aktywna, to ta aktywność nie związana z dochodzeniem do prawdy, ale oparta na jakichś błędnych założeniach, tylko będzie pogłębiać oddalanie się od prawdy. Bo jeśli ktoś zakładałby tylko aktywizm i że „jakoś to będzie…”, jakoś się wszystko ułoży, to taką postawą zakłada, może nawet nieświadomie, opieranie się na sprzecznościach, jak na przykład, że „z fałszu wyniknie prawda”. A jest to rzecz niemożliwa. Kilka lat temu ktoś tak postępował i tak mówił, a dzisiaj wszystko mu się rozsypuje, bo chyba już widzi bardzo wiele sprzeczności w swoim życiu".

Coraz więcej obserwuję tego typu sytuacji. Za każdym razem kiedy słyszę założenia tego czy owego, nie mogę się wprost nadziwić, jak lekko można odrzucić, pominąć prawdę i zacząć coś tam budować. Oczywiście, za każdym razem, prędzej czy później wszystko się sypie... A ja nie mam ani odwagi ani satysfakcji, żeby temu komuś powiedzieć "a nie mówiłam, że tak będzie"? Może każdy musi przepracować temat i wreszcie samemu dojść do prawdy...

No tak, ale napewno czasem trzeba temu bratu pomóc, i to z radością. Choć z poziomu niższej części ludzkiej natury, gdzie ta wrażliwość daje się we znaki, pragnienie zmysłowe może być przeciwne pomaganiu. Nie kierujemy się jednak siłą pragnienia zmysłowego, lecz siłą pragnienia duchowego, czyli woli, którą chcemy wprowadzać w czyn prawdę i robić dobre uczynki. Więc z pomocą Bożą pomagamy nosić brzemiona, a jeśli żyjemy w łasce uświęcającej, to zdobywamy w ten sposób zasługi na niebo.

Przedstawia Pan tutaj rozumienie wrażliwości, o ile ja to dobrze pojąłem, bliskie temu w pewnym fragmencie Starego Testamentu, gdzie brak wrażliwości określany jest jako początek grzechu. To chyba tak, jak w komentarzu u Pana Kamiuszka, co można by nazwać zatwardziałością serca, czyli ducha ludzkiego, czyli też sumienia, które jest przecież właściwością rozumu. A że do sumienia przemawia Pan Bóg, więc już właściwie rozumiemy ten specyficzny "brak wrażliwości" albo lepiej "zatwardziałości serca" jako początku grzechu, to jest przestępstwa przeciw Bogu.

"uważane są za dziwaków" - o tak, bo naprawdę chcą się świadomie zajmować rzeczywistością ( i widzialną, i niewidzialną), a nie fantazjować; jak ktoś skupia się na fantazjowaniu, to nie chce trzymać się rzeczywistości, poza jej powierzchownością.

Przebywam z taką osobą na co dzień od wielu lat. To moja żona. Moje rozumowe podejście nie ma startu do jej intuicji, czy jak to Pan trafnie określił "nad-zmysłu". Wyczuwa większość rzeczy wcześniej, widzi jaśniej. Odczytuje dokładnie ludzkie emocje, co bywa też męczące, bo trudno jest jej się odciąć od tego. Za to odnajduje się w ciszy i spokoju, bez których nie może żyć.

Tak, brak wrażliwości to droga do grzechu, dlatego naszym zadaniem jest tej wrażliwości w sobie szukać i odnajdywać, bo wrażliwość jest w nas. Czasem bardzo ukryta i niedostępna, ale jest i cierpliwie czeka. 

Tak, to dokładne odczytywanie ludzkich emocji i ich przyjmowanie jest męczące. Od "zwykłego" człowieka to wszystko się odbija, a osoba wysoko wrażliwa to bierze na siebie.

Tak jak o. Stanisław napisał, człowiek potrzebuje Boga, który wszystko w człowieku układa, ukierunkowuje, bo bez tego wysoka wrażliwość staje się przekleństwem.