Dawno temu, powiedzmy, że w 2006 roku, zaproponowałem pewnej zaprzyjaźnionej rodzinie, że ufunduję im figurę Matki Bożej. Figura Maryi Niepokalanej miała być z żywicy, 160 cm wysokości. Rodzina miała wymurować pod nią postument.

To miała być taka pomoc dla tej pobożnej rodziny, bo nieraz można było zauważyć kogoś chodzącego z różańcem po ogrodzie. Postawiłem jeden warunek, a mianowicie, żeby figura została postawiona kilka metrów (do 10 m) od domu, skierowana ku domowi i w najpiękniejszym miejscu w ogrodzie. Było tam właśnie takie miejsce, cichy i słoneczny zaułek, otoczony cyprysikami i żywopłotem. Przechodziła tamtędy ścieżka, jedna z wielu w ogrodzie, więc kto by szedł do pracy w ogrodzie lub wracał, mógłby zatrzymać się na modlitwę. Miejsce to nie było do czegoś konkretnego przeznaczone, dlatego, myślę, nie narzucałem się, żeby moją propozycją ogród jakoś zasadniczo przebudowywać.

Głowa rodziny jednak zadecydował inaczej. Uważał, że odpowiedniejsze miejsce stanowi odległy róg ogrodu (nie koniecznie piękny), a twarz Matki Bożej skierowana byłaby nie na dom, ale gdzieś na ulicę, o ile ta ulica wogóle byłaby widoczna, a to z powodu jałowców i innych krzewów rosnących wzdłuż ogrodzenia.

Pomysł zatem nie został zrealizowany. Czasem są bowiem takie natchnienia, z których człowiek wie, że nie może się wycofać. Dobro, na które liczył pomysłodawca, miało dotyczyć modlitwy tej właśnie rodziny, modlitwy, do której Matka Boża poprzez znak figury by zachęcała i w niej pomagała.

Stało się, że w kolejnych latach, gdzieś daleko, ludzie związani z władzą, która, mam nadzieję, nie powróci, zadecydowali coś konkretnego o tym domu i wielu też innych domach i gospodarstwach w okolicy. W wyniku ich decyzji (która wcale nie musiała nastąpić) ten dom wraz z gospodarstwem i pięknym ogrodem, zwanym nawet ogrodem botanicznym, ma w najbliższych latach iść do likwidacji, a rodzina musi gdzie indziej się wyprowadzić.

Jak widać, nie ma w tej krótkiej opowieści jakiejś ukrytej intrygi, ale przypomniało mi się to, co zrobił św. Maksymilian Maria Kolbe, gdy postanowił zbudować Niepokalanów. Jeśli dobrze pamiętam, to najpierw postawił tam figurę Matki Bożej.

Kończąc, odwołam się jeszcze na chwilę do św. Tomasza z Akwinu i do jego "Sumy teologicznej". W części dotyczącej łaski Bożej przedstawia różne podziały tej łaski. I tak, w pewnym fragmencie, dzieli łaskę na poprzedzającą i następczą (jeśli nieściśle przytoczyłem terminy, to proszę o wybaczenie). Pan Bóg chce dać człowiekowi pewną łaskę, łaskę poprzedzającą jakiś dobry uczynek. Jeśli człowiek ją przyjmie, np. natchnienie, by pójść do spowiedzi, to po wypełnieniu woli Bożej, po jakimś czasie odkrywa, że Pan Bóg udzielił mu łask, o które ten człowiek nawet nie prosił. Są to owe łaski następcze. Jeśli wierny przyjmie je z ufnością i wypełni wolę Bożą z nimi związaną, łaski te stają się, dla tego konkretnego dzieła, łaskami poprzedzającymi. A po jakimś czasie człowiek odkrywa, że Pan Jezus daje mu kolejne łaski do wypełnienia, łaski następcze. I tak dalej.

 

P.S.

Ktoś mnie poprosił, bym napisał kilka słów o pewnej okolicy. Mam nadzieję, że uda mi się znaleźć czas na tego rodzaju, jak powyżej, krótkie opowiastki. Raczej będą bardzo się od siebie różniły, z wyjątkiem objętości. Jeślibym czasem nie za szybko odpowiadał na komentarze, to też proszę o wybaczenie, ale trochę jestem zajęty.

 

 

 

---

tagi: matka boża  modlitwa  dom rodzinny  św. tomasz z akwinu 

	Trzy-Krainy
	17 marca 2023 22:34

11     1613    12 zaloguj sie by polubić