Małe rekolekcje adwentowe. 4.
Środa I tygodnia Adwentu
Kolekta: Panie, nasz Boże, mocą Twojej łaski przygotuj nasze serca, abyśmy byli godni wziąć udział w uczcie wiecznego życia i mogli otrzymać pokarm niebieski z rąk Jezusa Chrystusa, gdy przyjdzie w chwale.
Nasze serca, czyli duch ludzki każdego z nas, wykonują codziennie pracę duchową. Praca ta odbywa się władzami duchowymi, czyli rozumem dochodzimy do poznania prawdy, pamięcią pamiętamy o Bogu i o wszystkich zrozumianych prawdach, wolną wolą wprowadzamy te prawdy w czyn. Nieustanne skupienie się na duchu ludzkim i na pracy tutaj wykonywanej czyni go gotowym do przyjmowania wszelkich łask Bożych. A człowiek, jako stworzenie, potrzebuje koniecznie łaski do osiągnięcia swojej doskonałości. Życie w łasce uświęcającej jest drogą do wejścia do królestwa niebieskiego, gdzie otrzymamy pokarm niebieski z rąk Jezusa Chrystusa. Spełni się to wtedy, gdy Pan Jezus przyjdzie w chwale na końcu czasów.
W pierwszym czytaniu prorok Izajasz przedstawia wizję uczty, którą sam Bóg przygotuje dla ludzi. Według prorockiej wizji owa uczta ma być niezwykła. Jej niezwykłość będzie polegać nie tylko na tym, że jej pokarm będzie najpożywniejszy, a napój najwyborniejszy, lecz na tym, że będzie miała charakter zbawczy, czyli będzie konsekwencją wydarzeń zbawczych dokonanych przez Boga. Uczestnicy uczty będą mieli poznanie Boga, gdyż zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczoną na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody (Iz). Obraz ten odnosi się do Nowego Testamentu, do wiary w Pana Jezusa, gdyż św. Paweł pisze: I tak aż do dnia dzisiejszego, gdy [Żydzi] czytają Stare Przymierze, pozostaje [nad nimi] ta sama zasłona, bo odsłania się ona w Chrystusie. I aż po dzień dzisiejszy, gdy czytają Mojżesza, zasłona spoczywa na ich sercach. A kiedy ktoś zwraca się do Pana, zasłona opada. Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pański - tam wolność. My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu (2 Kor 3,14b-18). Tekst, który odnosimy do Nowego Testamentu, zawiera w sobie także obraz życia w chwale niebieskiej. Prorok używa bowiem takich wyrażeń, jak: [Bóg] raz na zawsze zniszczy śmierć; albo: Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza (Iz); a także całego fragmentu mówiącego o zbawieniu wierzących przez Boga: I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia (Iz).
W Ewangelii Pan Jezus dokonuje dwóch znaków mesjańskich: uzdrowień i rozmnożenia chleba i ryb. W efekcie najpierw tłumy zdumiewały się, widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela (Mt). Następnie Pan Jezus polecił tłumowi usiąść na ziemi, wziął siedem chlebów i ryby i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów (Mt). Jest to zatem nawiązanie do proroctwa Izajasza o uczcie przygotowanej dla ludzi przez Boga, a jednocześnie zapowiedź Eucharystii. Na niej bowiem Pan Jezus karmi wiernych najpożywniejszym Pokarmem - swoim Ciałem, oraz najwyborniejszym Napojem - swoją Krwią1.
1Św. Jan Paweł II, enc. Ecclesia de Eucharistia, 62: Posłuchajmy przede wszystkim Najświętszej Dziewicy Maryi, w której tajemnica Eucharystii jawi się bardziej niż w kimkolwiek innym jako tajemnica światła. Patrząc na Nią, poznajemy przemieniającą moc, jaką posiada Eucharystia. W Niej dostrzegamy świat odnowiony w miłości. Kontemplując Ją wziętą do Nieba z duszą i ciałem, dostrzegamy skrawek <nowych niebios> i <nowej ziemi>, które otworzą się przed naszymi oczyma wraz z powtórnym przyjściem Chrystusa. Tu na ziemi Eucharystia stanowi ich <rękojmię> i, w pewnym sensie, antycypację: Veni, Domine Iesu! (Ap 22,20). W pokornym znaku chleba i wina, przemienionych w Jego Ciało i Jego Krew, Chrystus wędruje razem z nami, jako nasza moc i nasz wiatyk, i czyni nas świadkami nadziei dla wszystkich. Jeżeli wobec tej tajemnicy rozum doświadcza własnych ograniczeń, to serce oświecone łaską Ducha Świętego dobrze wie, jaką przyjąć postawę, zatapiając się w adoracji i w miłości bez granic.
tagi: adwent św. jan paweł ii
|
Trzy-Krainy |
| 4 grudnia 2024 09:12 |