Do kogo było inauguracyjne „Nie lękajcie się”?

            Przeczytałem właśnie homilię wygłoszoną przez św. Jana Pawła II podczas Mszy świętej 22 października 1978 roku. Chciałem się dowiedzieć, do kogo adresowany był jeden krótki fragment homilii, jeden akapit. Ale zanim będzie o tym, sięgnę na chwilę do zawartości śpiewów podczas Adoracji Eucharystycznych, a w zasadzie jednej, na którą kiedyś byłem zaproszony, bo jakaś grupa nie miała w danej chwili kapłana.

            Nie jestem znawcą tej dziedziny, czyli śpiewów, a zwłaszcza adoracyjnych. Dlatego notka ta stanowić może najwyżej próbkę dotknięcia tematu. Nie można bowiem na podstawie części, a nawet bardzo małej części, orzekać o całości.

            W śpiewach podczas owej Adoracji, bardzo zresztą spokojnych, pojawiało się wyrażenie „Nie lękaj się!” albo „Nie bój się!”, a w niektórych śpiewach kontekst wskazywał, by z takim nastawieniem przybliżać do Pana Jezusa. Protestanckie śpiewy (bardziej się domyślałem, które to – po ich hmm… gładkości psychologicznej) pominę. Przypomniał mi się też kanon „Bóg jest miłością, miejcie odwagę żyć dla miłości…” (i jak jako ojciec duchowny w seminarium w Rydze podziwiałem łotewskich kleryków, że bardzo dobrze wymawiają te dość trudne polskie słowa, niewiele było do poprawy – to przed spotkaniem Taize 2016), gdzie także jest „Nie lękajcie się!”

            Teksty tych medytacyjnych śpiewów poprzez owo „Nie lękajcie się!” wprowadzają osobę w modlitwę i to tak, by z własnej woli odrzuciła taki lęk, który jest ludzki i światowy. Taki lęk bowiem zawsze odwraca człowieka od Boga, niejako wiąże człowieka z jakimś doczesnym dobrem, w którym człowiek pokłada nadzieję, lęka się go utracić. Taki lęk jest zatem zawsze zły.

            Chociaż w tych śpiewach nie było mowy o bojaźni Pańskiej, czyli o podstawowym darze Ducha Świętego, który pomaga człowiekowi nie grzeszyć, to jednak jest on obecny niejako pośrednio. Człowiek modlący się śpiewem jest zarówno zagrzewany do trwania na modlitwie we wspólnocie, jak i do miłowania Boga i bliźniego („Bóg jest miłością…”, „miejcie odwagę żyć dla miłości…”). Cnocie miłości zaś, która wzrasta i działa w ludzkiej wolnej woli, towarzyszą inne cnoty, ale także i dary Ducha Świętego, między innymi dar bojaźni Pańskiej. Cnota miłości wzrasta, gdyż człowiek w swoich czynach jest wspierany przez tę bojaźń, która, podobnie jak i każdy inny dar Ducha Świętego, jest zawsze gotowa do natychmiastowego działania zgodnie ze swoim celem.

            Odrywanie się od złej bojaźni, a postępowanie zgodnie z bojaźnią Pańską, jest warunkiem nawracania się, takim sine qua non. O różnych rodzajach bojaźni pisałem kilka notek wcześniej.

            Do kogo zatem zwracał się św. Jan Paweł II, gdy podczas inauguracji pontyfikatu mówił: „Nie lękajcie się!” („Nie bójcie się!”) i „Otwórzcie drzwi Chrystusowi!” Myślę, że nie tylko do ludzi wierzących, a nawet nie tyle do ludzi wierzących, co do tych, którzy są daleko od Chrystusa, daleko od Boga prawdziwego. I nie tylko do ludzi żyjących na świecie w 1978 roku. Nie tylko do Polaków wówczas. Myślę, że do nas teraz także. I do całej sytuacji, która wytworzyła się w naszej Ojczyźnie ziemskiej za sprawą ludzi odwróconych od Boga, od Chrystusa, a więc żyjących w złej bojaźni. Chyba nie będzie błędem stwierdzenie, że gdy ktoś ma większą władzę, a jest paraliżowany złą bojaźnią, silniej może poddawać tej bojaźni – poprzez swoje decyzje - innych ludzi. Do każdego z nich także, bez wyjątku, św. Jan Paweł II mówi, by otworzyli się na Chrystusa.

            Św. Jan Paweł II mówi:

            Bracia i Siostry, nie bójcie się przygarnąć Chrystusa i przyjąć Jego władzę, pomóżcie Papieżowi i wszystkim tym, którzy pragną służyć Chrystusowi, służyć człowiekowi i całej ludzkości. Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi. Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie bójcie się! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie!

            Dzisiaj często człowiek nie wie, co kryje się w jego wnętrzu, w głębokości jego duszy i serca. Tak często niepewny sensu życia na tej ziemi i ogarnięty zwątpieniem, które zamienia się w rozpacz. Pozwólcie więc, proszę was, błagam was z pokorą i zaufaniem! Pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka! On jeden ma słowa życia, tak, życia wiecznego. Właśnie dzisiaj cały Kościół obchodzi dzień misyjny, modli się, rozmyśla, działa, ponieważ Chrystusowe słowa docierają do wszystkich ludzi i są przez nich przyjmowane jako posłanie nadziei, ocalenia, całkowitego wyzwolenia.

            Źródła:

Homilia Jana Pawła II na rozpoczęcie pontyfikatu | Jan Paweł II - serwis informacyjny, Instytut Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II

22 października 1978, Msza św. na rozpoczęcie pontyfikatu | Jan Paweł II

 

 

---

tagi: polska  ojczyzna  św. jan paweł ii  nawrócenie  homilia 22.10.1978  bojaźń zła  bojaźń pańska  adoracja eucharystyczna  teksty pieśni 

	Trzy-Krainy
	20 czerwca 2025 22:12

5     316    7 zaloguj sie by polubić