Super! Ale powtarzam to samo pytanie. Czy da się rozwinąć opis winnicy do analogii do Boga-człowieka, i do nawracającego się? To znaczy, gdzie w czym w jakich elementach winnicy jest życie Słowa wcielonego, a w jakich nawracającego się. 

Chrystus to jedyny Krzew Winny, który wprowadza do Królestwa Bożego. Grzesznik, wszczepiony w jakikolwiek inny krzew winny, może, owszem, osiągać różne cele ziemskie bez odniesienia do Boga, ale to życie według ciała kiedyś się skończy, bo Krzew Winny, mając życie wieczne w sobie, daje to życie wieczne, czyli ŻYCIE BOŻE. Nawrócony grzesznik, idąc już drogą świętości, czyli czerpiąc soki z Winnego Krzewu, rozpoczyna planowanie i realizowanie swojego życia zgodnie z celem ostatecznym, czyli zgodnie z Bogiem. I to jest owo trwanie w Krzewie Winnym. Instaurare omnia in Christo.

Piękne. I to jest katecheza na miarę miesiąca Najśw. Serca Jezusa. A teraz jeszcze jedno pytanie scholastyczne. Dlaczego jest osobno kult Serca Jezusowego i osobno Jego Duszy? Czyli czym różni się serce od duszy? 

Pan nie podpuszcza, bo zastanawia się nad każdą sprawą, by prawdę o niej zrozumieć, czyż nie tak?

Sięgamy do św. Pawła Apostoła, do najstarszej (jeśli chodzi o napisanie w całości) księgi Nowego Testamentu, czyli 1 Tes 5. Jest mowa o duchu, duszy i ciele. To jest bardzo ważne rozróżnienie dotyczące natury ludzkiej. Także w Ga i Rz św. Paweł pisze o życiu według ducha (a także wg Ducha Świętego).

Kolejna rzecz to wyjaśnienie, że natura ludzka ma dwa elementy: nieśmiertelną duszę duchową i śmiertelne ciało (można poszperać w Katechizmie Kościoła Katolickiego albo w "Myślach z kazań brwinowskich" - tutaj szybciej się znajdzie).

Można jeszcze zejść na niższy poziom, na chwilę, by zrozumieć, czym jest dusza, która nie jest duchowa (dusza wegetatywna poszczególnych gatunków roślin, czy zmysłowa - u zwierząt). Wyjaśnia to pięknie św. Tomasz z Akwinu w "Summa contra Gentiles", księga 2, numery gdzieś koło 90go). Najkrócej mówiąc - wszystkie działania takiej duszy są związane na ściśle z ciałem danego stworzenia.

Gdy już to wyjaśniliśmy, to jeszcze raz podkreślimy, że człowiek ma duszę duchową (kiedyś na ten temat szeroko i szczegółowo pisałem), a to znaczy, że duch ludzki, czyli wyższe władze duszy, ma takie działania, które są jego własne (św. Tomasz w zasadzie pisze tutaj o rozumie, ale w innych miejscach na tym samym poziomie stawia także wolę ludzką. Nie wiem, dlaczego jest ostrożniejszy co do pamięci duchowej, może umarł i nie zdążył przedstawić sprawy pamięci duchowej na piśmie. Jednak św. Augustyn pisze o rozumie, pamięci i woli - duchowych oczywiście. Ks. prof. Tadeusz Guz właśnie o trzech władzach duchowych mówi).

Duch ludzki (to nie jest coś odrębnego od duszy, lecz to są te trzy władze wyższe duszy) jest tym samym co serce, tym samym co umysł. Można spotkać różne nazewnictwo, ale - choć z ostrożnością - gdy pada któreś z tych słów, można sprawdzić, czy tak właśnie autor danego tekstu to rozumie.

Dusza ludzka ma znaczenie szersze, gdyż obejmuje także władze niższe (tak to nazywam) duszy, które zajmują się ciałem, kształtują je, koordunują też pracę poszczególnych organów ciała. Informacje trafiają do duszy, do jej pamięci zmysłowej, poprzez pośrednictwo ciała. Natomiast zrozumienie prawdy o każdym z tych spostrzeżeń dokonuje się w rozumie duchowym. Człowiek swoim rozumem duchowym bierze to niematerialne "zdjęcie" widzianej czy słyszanej (itp.) rzeczy, bierze z pamięci zmysłowej, i następnie - po dokonaniu abstrakcji - rozważa i stara się zrozumieć prawdę.

Może już przerwę w tym momencie...

Dodam jeszcze to - mam nadzieję, że nie spowoduję komplikacji - wyższą częścią ludzkiej natury jest duch ludzki, a niższą - niższe władze duszy i ciało (o tym także szczegółowo pisałem, i to nie raz, i na SN, i w "Myślach...").