Służę pomocą :)

Obraz piękny, sportretowana siostra ma uduchowiony wyraz twarzy.

https://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/07-28d.php3

"...2 kwietnia 1941 r. Niemcy aresztowali całą wspólnotę klasztorną z Przasnysza. Maria Teresa została osadzona w obozie koncentracyjnym w Działdowie. Po ciężkiej chorobie zmarła tam śmiercią męczeńską 25 lipca 1941 r. Jej pełne spokoju oddanie życia dodało wiary siostrom. Dwa tygodnie po śmierci s. Marii Teresy kapucynki zwolniono z obozu. W przekonaniu sióstr, to właśnie ofiara cierpienia i męczeńskiej śmierci Marii Teresy wyjednała im uwolnienie i przeżycie koszmaru II wojny światowej.
Mniszka z Przasnysza została beatyfikowana w gronie 108 męczenników II wojny światowej przez św. Jana Pawła II podczas Mszy sprawowanej w Warszawie w dniu 13 czerwca 1999 r...."

Dzięki za notkę. Przyznam,  że nie wiedziałam o istnieniu obozu koncentracyjnego w Działdowie. Nie jest ten obóz "popularyzowany" zapewne dlatego, że niemal wyłącznie ofiarami tego obozu byli etniczni Polacy, głównie elity , w tym duchowieństwo.

Oto ciekawy fragment, od którego włos się jeży. Ale warto przypominać::...

Duchowni – Specjalna Grupa Więźniów Politycznych

Duchowni byli więzieni w obozie w Działdowie od jesieni 1939 r. do jesieni 1941 r. Podobnie jak inni, byli tam nieludzko torturowany i poniżani za wiarę. Musieli znosić niesamowity brud, insekty, brak żywności. W obozie w Działdowie kapłanom nie wolno było się myć, golić, jedynie dwa razy dziennie byli pędzeni przez gestapowców do pobliskich latryn pośród bicia kijami, karnych ćwiczeń i przekleństw.

8 marca 1941 r. hitlerowcy przywieźli do działdowskiego obozu arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego i bp płockiego Leona Wetmańskiego[10], których aresztowano 28 lutego 1940 r. w Płocku i wywieziono do Słupna. Izolowano ich tu od reszty więźniów w celi nr 12 i szczególnie szykanowano. Abp Nowowiejski poddawany był różnym torturom moralnym i fizycznym, między innymi próbie profanacji krzyża, w której się nie poddał. Zamordowany został 28 maja 1941. Jako przypuszczalne miejsce jego pochówku wymienia się las w Malinowie, na Górze Komornickiej i w Białutach[11].

Od 2 kwietnia 1941 r. w obozie było więzionych 36 sióstr Mniszek Klarysek Kapucynek – cała wspólnota Domu Zakonnego Pasjonistów w Przasnyszu. Umieszczono je w brudnym baraku, z zarobaczoną słomą i stłoczono w celi numer 31. W tych nieludzkich warunkach siostry uświęcały czas modlitwą brewiarzową. Znajdowała się wśród nich m.in. Mieczysława Kowalska (Maria Teresa od Dzieciątka Jezus), która wkrótce po osadzeniu w obozie ciężko zachorowała na gruźlicę. Świadoma bliskiej śmierci mówiła, że życie swe poświęca, żeby siostry mogły wrócić do Przasnysza. W dwa tygodnie po jej śmierci wszystkie siostry otrzymały zwolnienie z Obozu Zagłady w Działdowie i powróciły do klasztoru.

Założony przez hitlerowców obóz przejściowy stał się miejscem śmierci dla tysięcy osób, w tym 50 duchownych. Zamordowano: 2 biskupów, 47 księży i 1 kleryka. Wśród zabitych byli m.in.:

• błogosławiony ks. abp Antoni Julian Nowowiejski – biskup płocki;
• błogosławiony ks. bp Leon Wetmański – biskup pomocniczy diecezji płockiej;
• błogosławiona siostra Mieczysława Kowalska (Maria Teresa od Dzieciątka Jezus) – siostra zakonna zakonu Klarysek Kapucynek;
• ks. Franciszek Giergielewicz – kanonik kolegiaty pułtuskiej, proboszcz w Płocku;
• ks. prałat, prof. Adolf Modzelewski – proboszcz w farze w Płocku (gdzie miała objawienia św. Faustyna Kowalska), zamordowany w 1941;
• ks. Adam Goszczyński (1875-1941) – proboszcz parafii Bodzanów organizator Ochotniczej Straży Pożarnej, Kółka Rolniczego oraz ochronki dla biednych dzieci;
• ks. Wojciech Plywaczyk (1891-1941) - Salezjanin....".
  Czyli akcja AB w pełnej krasie. W okolicy dawego obozu znaleziono dół/jamę a w niej 17 ton (!) ludzkich prochów. IPN szacuje, że takich dołów ze spalonymi ludzkimi prochami (w ramach akcji 1005 ) jest w dalszej i bliższej okolicy 6.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Akcja_1005

Szczęść Boże za przypomnienie Błogosławionej Marii Teresy Kowalskiej i Mniszek z Przasnysza.

Innym męczennikiem był kapłan Władysław Demski. Jego zamordowali Niemcy w Sachsenhausen jak wielu innych. Propagandowo nasze "wolne" państwo leży na łopatkach, że takie postawy są nieznane ogolowi... 

Bo gdy jacyś ludzie mierzą wszystko sobą albo miarą innego człowieka, czy innego stworzenia, to, myląc się we wszystkim, mówią do męczenników:

- Nie odnieśliście żadnego sukcesu!

I nie słyszą, jak męczennicy odpowiadają z nieba:

- Zachowaliśmy prawe sumienie i wytrwaliśmy w wierze i moralności katolickiej, a w chwili śmierci od razu weszliśmy i weszłyśmy do nieba! I żyjemy w szczęściu pełnym, nie do zmącenia i nie do utracenia. A wpatrując się w Oblicze Boże, czynimy wielkie rzeczy także na ziemi, których wy, patrząc na nie, nie widzicie.

Bóg zapłać za podzielenie się tym świadectwem o bł. Teresie. W Przasnyszu nigdy nie byłem, ale miłosiernym można być zawsze i wszędzie. Mamy teraz czerwiec i wspomniała Pani o miłosiernym Sercu Odkupiciela. Można na rozważania wziąć na przykład encyklikę papieża Pius XI o Najmiłosierniejszym Odkupicielu (Miserentissimus Redemptor), 1928 r., o nabożeństwie do Najśw. Serca Pana Jezusa. A książki, przeze mnie wspomniane powyżej, to pewnie można jakoś zdobyć u Sióstr w Przasnyszu, by lepiej się zapoznać i z Błogosławioną, i z postaciami i życiem pozostałych Sióstr w tamtych trudnych latach.

Klaryski Kapucynki najpierw były w Warszawie, bo od około 1860 roku stanowiły kontemplacyjne odgałęzienie sióstr felicjanek, założonych przez bł. o. Honorata Koźmińskiego. Potem carat ich zamknął u Bernardynek w Łowiczu. Próbowały osiedlić się w Kętach koło Krakowa i prawie się udało, ale biskup nie chciał nowego Zakonu, więc tam są Klaryski. W jaki sposób otrzymały klasztor w Przasnyszu, to już Siostry w Przasnyszu Państwu opowiedzą, bo to jest historia z rodzaju prawie niemożliwych.

Błogosławionych poszukiwań i prowadzenia Bożego!

Bóg zapłać pani Agnieszko.

To jest właśnie Ołtarzyk z obrazem bł. Teresy Kowalskiej, ustawiony w kaplicy Sióstr Klarysek Kapucynek w Brwinowie. Zdjęcie zrobiłem wczoraj, a dzisiaj są już inne kwiaty, bukiet z kilkudziesięciu róż białych, różowych i czerwonych.

Bóg zapłać, pani Agnieszko.

Nie, nie, opóźnienia nie ma żadnego. Siostry przynoszą kwiaty z ogrodu i często bukiety się zmieniają. Nie ma kwiatów przywiędłych, lecz zawsze świeże.

"Przykrość życia bez przyjemności warta jest przyjemności umierania bez przykrości" - myślę, że kluczem do zrozumienia tego jest miłość Boga do człowieka i miłość (ludzka i Boża) człowieka do Boga.

Niesamowita sentencja i pełne jej zrozumienie objawia się człowiekowi właśnie w godzinie śmierci.