Pięknie rozpoczął się pewien lipcowy dzień. Modlitwa brewiarzowa, a następnie Msza święta. Bez kazania tym razem, bo już czekał samochód, szybko na dworzec PKP, kęs bułki z masłem i żółtym serem i zaraz trzeba było wsiadać. Do Żyrardowa. Czy tym razem będzie pociąg do Lublina? Ostatnio odwołano. Jest.

Kiedy pociąg, bardzo zresztą punktualny, opuścił Puławy, krajobraz za oknem przemienił się w ciągu kilku chwil. Wyżyna Lubelska. Delikatne niewielkie pagórki i doliny lessowe. Małe i malutkie pola, mnóstwo małych plantacji porzeczek, których równe rzędy w kształcie fal i łuków podkreślały ukształtowanie terenu. Gospodarstwa przystrojone w gęstą ciemną zieleń ogrodów, na tle której wyróżniał się decydujący motyw czy temat krajobrazu: złoto zbóż. Złoto zbóż w pełnym słońcu. Tak wcześnie w tym roku.

W Lublinie niestety zabłądziłem, ale pytani ludzie z wielką serdecznością i jasnością tłumaczyli, jak dotrzeć na ten czy inny przystanek, a nawet jakim autobusem osiągnąć kolejny cel, w którym trzeba było załatwiać sprawy. Przecież wiadomo, że miejscowi wiedzą lepiej. I ta niesamowita serdeczność.

Plac Litewski. Swego czasu pewien ksiądz na Łotwie pokazał mi świeży dokument od Prymasa Polski, za rozwój kultury polskiej, z okazji 440 rocznicy zawarcia Unii Lubelskiej. Na terenie jego paru parafii nasza grupa pieszej pielgrzymki do Agłony była przyjmowana z wielkim sercem, karmiona i mogła solidnie odpocząć. Plac Litewski i Krakowskie Przedmieście to coś jakby XXII wiek. Ale okoliczni mieszkańcy, czy chcą czy nie, wieczorami aż do późna w noc, muszą słuchać głośnych występów. "Protestanci i Murzyni opanowali Plac" - mówią. "Chyba zjeżdżają się z całej okolicy. Nie można spać". Dobrze, że nie codziennie. Gdy nie ma występów, jest to takie ciche miejsce. A wchodząc do kościoła czy kaplicy, tym bardziej już prawie nic z zewnątrz nie przeszkadza w skupieniu. Ale i tak o skupienie trzeba się starać i walczyć o nie codziennie, by pracować duchowo i współpracować z Bogiem. Raz młodzi zakonnicy zapytali starego ojca, jak się modlić w pociągu, czy w autobusie? Gdy wokół tylu ludzi, hałas i ruch? Bardzo prosto - odpowiada ojciec - otwierasz brewiarz albo bierzesz różaniec i się modlisz!

W autobusie słychać różne języki: hiszpański, francuski, angielski, niemiecki. Młodzież. Głośna, ale trochę nieporadna. Głośna, a nie potrafiąca zacząć rozmowy z miejscowymi, czy z kierowcą - może o kupno biletu? Czasami ktoś odważniejszy używa języka gestów i tym można się porozumieć. Trzeba powoli żegnać się z serdecznym miastem, bo takimi są ludzie. Plac przed dworcem PKP też jest na poziomie XXII wieku.

Kiedy przysiadłem na krześle w poczekalni, podeszła do mnie najpierw - jak się okazało - misjonarka. Okazało się też, że kilka lat z ich stowarzyszeniem współpracowałem i pola działalności się zazębiały. Za chwilę podeszła jeszcze jedna - jak się okazało - misjonarka, siostra zakonna, która pracuje na misjach wiele tysięcy kilometrów od Polski. Mówię jej, że my codziennie modlimy się za pewnego chorego misjonarza, który leczy się w Polsce... A ona: "Znam go! On jest wikarym w parafii, w której posługuję!" No proszę, jaki ten świat mały. Jak to Pan Bóg pokierował i zorganizował półgodzinne spotkanie misyjne. Każda z osób pojawiła się na dworcu z innego kierunku, by za chwilę wsiąść do pociągów w innych kierunkach. Jak taką gęstą misyjną rozmowę oddać w kilku zdaniach? To niemożliwe.

Pociąg rusza. Piękne pagórki nabierają zieleni. Wieczorne, schowane za obłokami słońce, nie błyszczy teraz złotem zbóż, ale przyćmione światło pogłębia zieleń, a długie cienie są jak kreski zasypiającego malarza: nazbyt wydatne i przesadne. Z wysokości okna pędzącego pociągu, i to jeszcze po wysokim nasypie, horyzont tej bajecznej krainy oddala się na wiele kilometrów. I jak tu przyrównać horyzont brwinowski, czy podkowiański, który tworzą szczyty koron drzew rosnących na rzut kamieniem, za którym to horyzontem jest źródło światła dziennego?

Na Wschodniej uciekło mi kilka pociągów. Nieważne, kto tu był winny.

Brwinów. Samochód, którym rano jechałem na dworzec, już się w ciągu dnia popsuł. Więc pół godziny na piechotę dla zdrowia. Byleby nie było dzików. Byleby nie było dzików... Niestety, są. Tak blisko do klasztoru. Aż się rusza na późnowieczornej uliczce w lesie. Lochy stoją i patrzą, warchlaki śmigają, a z drugiej strony w krzakach reszta stada, hałas przy buchtowaniu ogromny. A ja idę środkiem i głośno tupię sandałami. Wreszcie osiągnąłem krzyż na Kępińskiej róg Jodłowej. Za chwilę klasztor. Różaniec, Koronki do Bożego Miłosierdzia bardzo pomagają. I nie tak, jak niewłaściwie opowiedział dominikanin świadkowi w pociągu, na pytanie: "czemu pan odmawia to? - Bo mniej trzęsie! - Aaa..." Różaniec pomaga w skupieniu się, w ogarnięciu także ludzkiej cielesności i duszy, by je poddać duchowi ludzkiemu. I tak, panując na sobą, człowiek poddaje się Bogu.

Jest furta klasztorna, ale nie wziąłem klucza. Więc nasuwa się porównanie: modlitwa to klucz do Boga. Zawsze, zawsze Bóg ją w człowieku wzbudza. W końcu w klasztorze. Deo gratias!

---

tagi: modlitwa  lublin  brwinów  kościół i misje 

	Trzy-Krainy
	5 lipca 2024 21:44

10     496    7 zaloguj sie by polubić