Bóg zapłać. Idę na Adorację i inne obowiązki, więc przez parę godzin mogę nie odpowiadać na komentarze.

"+"
Prosto z czyśćca....oby!

Ja też dziękuję. Mam nadzieję, że Arystoteles i Sokrates się nie obrażą.

Mam nadzieję, że ten dialog wyszedł dobrze. A Nadzieję mamy nadprzyrodzoną, od Boga, więc nie można przekreślać żadnego człowieka. Bóg zapłać za plus.

Jak będziemy z Bogiem, to różne złe rzeczy, które mogą się wydarzać, naszych prawych sumień zdruzgotać nie będą mogły.

Tak...

...  i  to  trzymanie  sie  fundamentu  jest  NAJWAZNIEJSZE,...  oby  Dobry  Bog  nie  poskapil  tylko  sily  i  wytrwalosci  !!!

Szczesc  Boze,

10-go listopada było wspomnienie św. Leona Wielkiego, a w brewiarzu fragment jego kazania, w którym także stwierdził, że Pan Bóg łask nie poskąpił.

Zatem jest pewne, że łask Bóg nie poskąpi.

Z Bogiem!

"Od powietrza, ognia, głodu i wojny  - zachowaj nas, Panie!"

Dobranoc.

Dałem plusa, nie mogę dać miliarda plusów. Napisać, że notka świetna to spory niedosyt, więc pierwszy raz zastosuję kategorię: gratulacje.

Ten tekst powinien zostać wydrukowany w stu miliardach egzemplarzy po to, aby zasypać tymi kartkami Jagodno.

Dziękuję.

A to sumeryjscy agenci byli...

Ojcze, ten tekst jest jako rozbłysk supernowej (no, może nie takiej nowej, bo Stwórca dał o tym znać już in principio, tylko nam się to wszystko zatarło w pamięci lub zostało nam zatarte), który swoim błyskiem rozjaśnia i ukazuje absolutnie fundamentalny porządek rzeczy. Wielkie Bóg zapłać!

Przypomniała mi się książka Josefa Piepera "Rzeczywistość i Dobro" ("Die Wirklichkeit und das Gute"), gdzie po tomaszowemu owa rzeczywistość to Byt, czyli to co JEST, gdyż Bóg też przedstawił się Mojżeszowi (człowiekowi po upadku) słowami "Jestem, który Jestem". Wynika tam jasno po owemu tomaszowemu, że kolejność jest następująca: 1. Byt, 2. Prawda, 3. Wiara.

Na końcu tej niewielkiej, ale treścią i znaczeniem, potężnej książeczki jest schemat, który jest kapitalnym wzorem poruszania się po codzienności, gdzie właśnie piękno objawionego bytu, a więc Daru bytu/Bytu, , jak to Ojciec pięknie przytoczył, zachwyca do pracy, a praca do stopniowego odwracania się od świata w jego aspekcie zasłaniającym Boga - ku powstaniu z odrętwiałych aż po Zmartwychwstanie. Tyle, że Pieper daje w swoim objaśnieniu świetne narzędzie, które jasno i praktycznie rzuca światło na ów tak ważny etap pracy.

Oto ów schemat. Warto nad tym podumać i stać się bardziej uważnym. Na horyzoncie mamy Adwent, gdzie zza zabałaganionego wydarzeniami horyzontu wyłoni się blask jasnych przesłań i Nadziei.

(Akty naszego poznania kursywą, naszej woli tekstem prostym):

Obraz Dobra (widzimy i poznajemy Dobro stworzone przez Boga, które jest Dobrem dokładnie dlatego, że samym swoim istnieniem jest dobre, a więc na taki widok Dobra, jego zauważenie i poznanie reagujemy aktem woli takim, że w sposób ogólny uznajemy je za dobre i ogólnie, narazie na etapie niejako teoretycznym go pragniemy owego Dobra ogólnie.

Sumienie, głos Boga mówi nam na najbardziej podstawowym poziomie, niejako jeszcze przed świadomym byciem osobą nawróconą, że do owego Dobra warto podążać, warto na nie zwrócić uwagę i zachcieć go. Tak jak dobrem i przez to istotą i pracą rośliny jest wzrost i kwitnienie, a więc sens jej dobra to realizacja tych etapów i przez to osiągnięcie doskonałości (kwitnienia) czyli dobra, tak naszą reakcją na komunikat sumienia jest obudzenie się naszego dążenia, pragnienia do osiągnięcia ukazanego nam Dobra - cały czas wciąż na etapie teoretycznym, poruszenia rozumu w wyniku postrzeżenia Dobra.

Akt poznania to postrzeganie zmysłami, i uruchamia on czynność rozumu. Otrzymujemy dane, wrażenia, informacje o czymś dobrym, a nawet o różnych dobrych przedmiotach czy sprawach. Włącza się etap zastanowienia się nad tym, co do nas dociera. Analiza, rozpatrzenie. Ponieważ chcemy Dobra, a mamy na przykład przed sobą parę jego rodzajów, to zaczynamy "oglądać" je, badać, pytać, które nam najbardziej odpowiada, czy jest nam potrzebne, do czego może zaprowadzić, kto o nim mówi i dlaczego, i wreszcie, jak dotrzeć do wybranego dobra, jakich środków użyć, i czy one też spełniają kryteria środków dobrych. W końcu zgadamy się na określone dobro.

To już przedostatni etap ciągu aktu poznawczego. Jest dobro, zgadzamy się na nie, pada niejako wyrok rozmumu. Rozum mówi "tak, to jest to!". W takim razie idzie teraz konkretny komunikat do naszej woli: trzeba dokonać wyboru odpowiednich dróg i środków.

Dobro upatrzone, wybrane. Sposoby wybrane. Pada komenda: "Działam!"

Następuje etap wykonania, czynu.

Bóg jest Miłością, jest (najwyższym) Dobrem, a więc chce go i tak go nam podaje do poznania, rozpatrzenia, wyboru, opowiedzenia się za nim i do działania. Ponieważ daje wolną wolę, to naszym zadaniem, które odpowiada naszej godności osoby, jest postępowanie świadome. Ustanowienie terenu wokół nas, do którego nie będziemy wpuszczać wszystkiego, co się nam ukazuje i wszyskich, którzy się do nas dobijają. U naszych wrót stoi sumienie i pytania, które są naszym prawem: kto mówi, czy ja tego potrzebuję, dlaczego ktoś to mówi, co może z tego wyniknąć. Nikt nie może nas poganiać. Jako napisał Ojciec, Bóg łask nam nie poskąpi. A więc dopomoże w tym rozeznawaniu, gdyż przecież sam dał nam te narzędzia. Jeśli Najświętsza Panienka usłyszawszy tak cudowną i potężną wieść od Anioła, powiedziała jakby, chwila, drogi Aniele, muszę się zastanowić, bo przecież ofiarowanam Bogu w moim dziewictwie... i dopiero po wyjaśnieniu wątpliwości przez Posłańca dała ratujące nas przyzwolenie, to tym bardziej my w ten sposób mamy odnosić się do kierowanych do nas informacji, przekazów i bodźców. Głównie tych tu i teraz. W ten schemat świetnie wpisuje się charakter tego bloga, gdzie pytaniami i dociekaniem uzyskujemy dane, które każą nam zastanowić się nad "oczywistościami", by pytaniami i poszukiwaniem wyodrębnić prawdę i dobro - to, co jest.

Bóg zapłać za tak szerokie odniesienie się do skromnej notki. Z kolei ja troszeczkę odniosę się do komentarza.

1. Najpierw to nie wiem o co chodzi z tym wybuchem supernowej :) bo nie znam się na nauce o kosmosie.

2. Pana Piepera nie znam, bo nie jestem naukowcem.

3. "rzeczywistość to Byt" - to zalatuje marksizmem, Lutrem i neoplatonizmem (rozumiem, że Pan przedstawił sprawę skrótowo, więc może niepotrzebnie czepiam się słówek).

4. "1. Byt. 2. Prawda. 3. Wiara." - najpierw człowiek coś spostrzega, że coś jest (byt). Potem określa jego istotę. Jeśli jest to Objawienie Boże to konieczna jest wiara, czyli zgoda rozumu duchowego na prawdę, której się nie widzi.

5. Kim są "odrętwiali"?

6. Jeśli piszemy wyraz Dobro z dużej litery (może to tłumaczenie z niemieckiego?), to z pewnością chodzi o Najwyższe Dobro, czyli o Boga. Ale wówczas nie można twierdzić "Dobro stworzone", gdyż "wszystko to, co nie jest Bogiem, jest stworzeniem" (św. Tomasz, "Suma teologiczna").

7. Co do pragnienia dobra, to "dobrem jest to, czego wszyscy pragną" (św. Tomasz).

Może nie najlepszym sposobem jest takie punktowe odnoszenie się. Więc dalej będzie bez punktów.

Najpierw odnośnie sumienia. Należy ono do natury człowieka (duch, dusza i ciało) i jest właściwością rozumu duchowego. Ściśle rzecz ujmując zatem nie jest "głosem Boga", ale Bóg przemawia do sumienia, a szerzej - do rozumu ludzkiego. Tym przemawianiem Boga, nieustannym, jest prawo naturalne, czyli odblask prawa wiecznego (czyli odblask samego Boga w rozumie człowieka). Najszerzej jest to kierowanie człowieka ku dobru, dbanie o życie i zdrowie swoje i bliskich, uczynki miłosierdzia względem ciała i duszy, itd., a w formie nakazów i zakazów to Dekalog i Przykazania Miłości Boga i bliźniego. Bóg tak przemawia w sumieniu, rozumie każdego człowieka.

Chodzi o to, by mieć prawe sumienie, gdzie nie ja tworzę sobie prawo, wg którego mówię co jest prawdą, a co fałszem, co jest dobre, a co złe, ale całe prawo pochodzi od Boga (tutaj: prawo naturalne). Św. Tomasz pisze, że "dobre jest to, co jest zgodne z naturą", czyli co jest zgodne z rozumną naturą człowieka, gdzie normę wyznaczył Pan Bóg, dając prawo naturalne.

Sumienie można deprawować, gdy człowiek notorycznie przeciwstawia się prawdzie i podejmuje decyzje sprzeczne z nią, ale do końca nie da się go zniszczyć, a także nie można zablokować przemawiania Boga do człowieka, do jego rozumu.

Odnośnie porządku poznawania prawdy. Najpierw coś spostrzegamy zmysłami (bardzo ważna jest tutaj asceza, o której Pan pisał w komentarzu), a że dusza ludzka daje życie ciału, kieruje nim, koordynuje pracę zmysłów, więc ta informacja od razu wpada do ludzkiej duszy (i jej nigdy nie opuści). Rozum duchowy bierze tę niematerialną już informację nt. danej rzeczy i dokonuje abstrakcji, czyli oderwania informacji od konkretnej rzeczy. A potem mając do dyspozycji narzędzia, np. patrz: nauka o kategoriach, pierwsze zasady (też narzędzia rozumu), a także prawo naturalne, Ewangelię i całość prawd objawionych, nauczanie Kościoła, już wiele zrozumianych w życiu prawd - w tym świetle, uwzględniając hierarchię prawd, rozum dochodzi do zrozumienia kolejnej prawdy.

Tak, jak Pan pisał, w dochodzeniu do prawdy jest i dzielenie, i wnioskowanie. Są etapy dochodzenia do prawdy: 1. Wątpliwości, podejrzliwość, wahania. 2. Sięganie po czyjeś opinie. 3. Wiara - w oparciu o czyjś autorytet. 4. Zrozumienie prawdy.

Z prawdy wynika dobro, dobre uczynki: po zrozumieniu prawdy, bierzemy ją do pamięci duchowej, a kiedy trzeba użyć - bierzemy wolną wolą i wprowadzamy w życie, czyli robimy dobre uczynki, a dzięki cnocie miłości w wolnej woli, oznaczają one, że miłujemy Boga i bliźniego.

Zauważyłem, że pod koniec faktycznie określił Pan Boga jako najwyższe Dobro.

To, co Pan pisał na koniec możemy określić twierdzą wewnętrzną. Nie czytałem św. Teresy Wielkiej, więc tego nie znam, ja tym pojęciem po prostu określam ducha ludzkiego, umysł, serce. To jest w nas miejsce najgłębsze, na spotkanie z Bogiem, na dary Boże i łaski, na łaskę uświęcającą. Nikt inny nie ma tam przystępu, o ile sami nie przyzwolimy, czego jednak lepiej nie robić.

Jeszcze raz dziękuję za bardzo bogaty komentarz do notki. Ale widzę, że i ja się rozpisałem :)

O, to, to...

Substancjonalny plus.

https://www.corpusthomisticum.org/iopera.html

Bardzo się cieszę z Pańskiego postanowienia. Człowiek musi powoli poznać język, pojęcia. Trzeba zacisnąć język, jak to się mówi, i czytać, tłumacząc i starając się coś zrozumieć. Jedna trochę zrozumiana rzecz pomoże w zrozumieniu kolejnych kilku. A po zrozumieniu wielu, wracając do rzeczy przeczytanych, a nie zrozumianych, się je zrozumie.

Można zacząć też od "De anima", bo to takie prostsze.

Można też czytać i uczyć się w ten sposób, początkowy, że czyta się artykuł od "Sed contra", żeby zrozumieć, o co chodzi, i po nim występujące wyjaśnienia wcześniejszych spraw. Gdy początkujący czyta wszystko po kolei, to może być przytłoczony wielością rzeczy, dyskusji, przytaczanych błędów, potem wyjaśnień. Dlatego lepiej, tak myślę, najpierw sobie ułatwić studia, by się "zorientować w przestrzeni", poznać pojęcia przynajmniej trochę itp..

Oczywiście zachęcam do czytania w oryginale. Przekład to jednak przekład.

Bóg zapłać, pani Agnieszko.

Jak bym się w czymś pomylił, to proszę mnie poprawić, do czego nikt się nie kwapi, a przecież ja chcę się ciągle uczyć.

O, bardzo dziękuję! Coś tam ostatnio wydawnictwo W Drodze zabrało się za wydawanie Tomasza. Chociaż oczywiście co łacina to łacina. Trochę się z nią zapoznałem że względu na nasz indult, który na szczęście mamy od lat.