Dzięki za tekst. Tylko jak budować dobro w życiu publicznym, gdy wejście w kręgi władzy, nawet lokalnej, wymaga tyle wysiłku i czasu? A nawet kompromisów. Wymaga rozpoznania terenu i zdobycia wiedzy którą z wyborcami nie można się podzielić. 

Bardzo zrozumiale wyłożone.

Nawet trudno porównać to, co jest, z tym, czego nie ma.

Zło jako byt nie występuje. Poza tym, jeśli dobrze to zrozumiałem, zło nie występuje na poziomie substancjalnym, podmiotowym. Stąd wynika, że zło występuje jedynie na poziomie przypadłościowym danego bytu substancjalnego w tym sensie, że jest brakiem w takiej, czy innej przypadłości.

I jeszcze jedno. Zło nie ma przyczyny w sobie, lecz w złym (na poziomie moralnym) użyciu jakiegoś dobra. Czyli Bóg stwarza jakiegoś anioła i ten, obdarzony wolną wolą, w momencie stworzenia opowiada się przeciw Bogu. Taki już na wieki (bo anioł ma tylko jedną swoją decyzję) upadły anioł pozbawia się łaski Bożej, ale nie traci swego istnienia i natury anielskiej, a swoją złość kieruje przeciwko ludziom, np. poprzez pokusy. Jest to jednak ograniczone przez Boga, który przecież ciągle nas po ojcowsku z miłością ochrania.

" Człowiek jest wewnętrznie sprzeczny, czyli albo miłuje siebie i czyni dobro sobie, a nienawidzi bliźnich, albo miłuje bliźnich i czyni im dobro, a nienawidzi siebie"

Zna Ojciec jakiś tekst który to tłumaczy albo może sam mógłby Ojciec tą myśl rozwinąć w jakimś szerszym tekście tak w sposób przystępny?

Bo Pan Jezus mówi w Ewangelii prosto(sparafrazuję): "Kto chce zachować swoje życie straci je, a kto je straci ze względu na Mnie zachowa je"; "Kto nie ma w nienawiści samego siebie nie może być moim uczniem" itp. stwierdzenia.
Z tym że jak duchowni to tłumaczą to wydaje mi się że podchodzą do tego jak pies do jeża trochę i komplikują. Bo zaczynają mówić, że no bez przesady, trzeba jednak dbać trochę o swoje itd.
To oczywiste, że tu nie chodzi o nienawiść w sensie żeby pogardzać sobą i niszczyć samego siebie i swoich najbliższych dla samego niszczenia. Tylko, że wydaje mi się, że rzeczywiście tak jak Ewangelia przekazuje nie da się pogodzić miłości ofiranej bez tej zgody na porażkę, poświęcenie, na nienawiść w stosunku do siebie. Pierwszy przykład - św Maksymilian Kolbe nigdy nie poszedłby do Oświęcimia(bo np. by się ukrywał zamiast pozostać w zakonie na pewne uwięzienie), a tam nie poszedłby na okrutną śmierć wzamian za kogoś innego gdyby miał takie podejście, że "z tą 'nienawiścią' do siebie to nie ma co przesadzać". Albo chociażby rodzice mający wiele dzieci, przecież nikt by im głowy nie urwał jakby mieli tylko dwójkę, a oni decydują się na więcej i są szczęśliwi mimo, że nakładają sobie duże ciężary przecież.
Tak sądzę, że jest w tym trochę nienawiści do siebie(takiej prawdziwej) jednak, ale niemożliwa jest miłość bez niej, trzeba jakoś samemu sobie zadać cierpienie, jakby "zabijać siebie samego" żeby naprawdę kochać i żyć naprawdę, bez tego zawsze jest pewna asekuracja. Bo jak radykalnie nie zabijemy własnego ja, tak dosłownie i doszczętnie, to zostawiamy wąską furtkę dla egoizmu który zawsze się wśliźnie, a potem będzie tylko poszerzał swoje pole, aż w pewnym momencie niezauważymy nawet, że zagarniamy pod siebie wszystko kosztem bliźnich, a Bóg wcale nie jest w centrum naszego życia.

Nie wiem, czy to dobrze rozumiem.

<<" Człowiek jest wewnętrznie sprzeczny, czyli albo miłuje siebie i czyni dobro sobie, a nienawidzi bliźnich, albo miłuje bliźnich i czyni im dobro, a nienawidzi siebie"

Zna Ojciec jakiś tekst który to tłumaczy albo może sam mógłby Ojciec tą myśl rozwinąć w jakimś szerszym tekście tak w sposób przystępny?>>

Bardzo przystępnie i szeroko te sprawy dotyczące sprzeczności wyjaśnia ks. prof. Tadeusz Guz, np. w wykładach o ideologiach, np. o Heglu, o Marksie i innych, także o Lutrze.

Bóg zapłać, sprawdzę.
Choć ksiądz profesor właściwie bardziej podchodzi do tego od strony naukowej niż codziennej praktyki.

Wiele osób (a może mnóstwo?) stosuje usprzecznianie na codzień, że potem, po dziesiątkach lat nawet, nie rozumie, że każdą swoją myśl, każdą swoją wypowiedź usprzecznia, czyli prawdę zamienia na nieprawdę. Zresztą, np. idzie młoda osoba na studia (na uczelnię, która jej się kojarzy z wiarą katolicką), a tam od pierwszego roku Hegel, Marks, marksiści;  a młody człowiek, myśląc, że to prawdziwa nauka, "nasiąka" tym, a w rzeczywistości ma deprawowane myślenie.

Dlatego trzeba to poznawać, żeby nie dać się ideologiom.